Есікті ашшы...

..."Есікті ашшы,
Қапасыма жел кірсін", — дей бергенде —
бүккен дүние көлгір сыр,
Қайда барсам өре тұрды алдымнан
Сауал болып:
"Сен кімсің, - деп, — сен кімсің?..."
"Сен кімсің?"- деп жаңғырығып шартарап,
Жыртқыш Сауал шайыры ағып Зәнталақ,
Қай үңгірге тығылсам да
жан-жақтан
Шыға келед екі көзі қанталап.
Осы болды тағдырымның талқысы,
"Кімсің?" — дейді жер шарының бар тұсы.
Уақытты кертіп жеуден мүжілген
Қарт Сауалдың әжімінің әр тісі.
Уа, мен кіммін? — Ахура-Мазда, айта гөр!
Заратуштра, зарықтырмай қайта кел!
"Кімсің?" — деген "Тексіз" деген секілді,
Ол қорлыққа қалай көнбек Байтақ Ел?!
Қасиетті Құтхана жер — Бесігім,
Шетке шыққан мен болдым ба кесірің?.. 
Сакья-Муни, сенен де осы сұрарым,
Тілге тұтын Тәңірінің есімін.
О, киелі тұрағым һәм Тұраным! —
Шешпес пе екен перзентінің сұрағын?..
Көкке қарап көк бөріше ұлимын,
Ұстап тұрып Мұһаммедтің Құранын.
"Кімсің?" - дейді қай-қайдағы әулекі үн,
Қайда менің тоз-тоз болған Дәулетім? —
Шыңғыс ханның Зәйзатына бас ұрам,
Іздей жүріп Ашинаның әулетін.
Геродот-шал! —
Бағзы Бабам тұстасы,
Сен де маған бір шығар жол нұсқашы.
Карамзин, Бичурин — қайдасың? —
Өз тектерін өзгертудің ұстасы!
Ей, Гумилев, бөтенсіме, айт маған,
Жан қысылса жалына ма жатқа адам?! —
"Кімсің?!" — дейді кеше маған бір Малғұн,
Қылыш қайрап,
Абыройын жаппаған...
Күн ыстығы — күміс нұры қақтаған,
Азияның алтын айы аптаған —
Жатыр менің үнсіз-түнсіз Ақ Далам,
Берместен-ақ досқа — пейіл, жатқа — мән...
Үндемейді Аспан, Жердің арасы,
Талай сұмның қанды-ау әбден табасы.
Не ғып жатыр — бауырына жөн айтпай,
Кекілбай мен Төреқұлдың баласы?..
 
Үндемейді —
Тылсым әлем тымырсық,
Кемеріне сыймай жатыр түн ыршып.
Көшпелінің қосын артып жеткізген
Сары атаным желі жақта ыңырсып.
Ортасынан орын сайлап қиылып,
Тас төбемде жұлдыз қапты жиылып.
"Кел", — дегендей қойнын ашты көк Аспан,
Жетіқарақшы — Сұрау белгісі иіліп.
...Аспан маған қойнын ашқан іңірде,
Құлақ салдым жырақтағы бір үнге:
"Тегіңді ізде — тану үшін Өзгені", —
Деді Самал Көктің көне тілінде...

1993 ж.

---