Мезгілінде үзу керек гүлді де

Бара жаттым,
Сәулешіммен қыр асып,
Махаббатым жайлы нәзік сыр ашып.
Еріндерден шырын ішіп қоямыз,
Біздер қашан бұл сусынға тоямыз.
Жүрегімнің тұнық көлін шайқаған,
Сәулем, менің, тамылжытып айтады ән.
Сазды әуенді ұйып, үнсіз тыңдаймын,
Тыңдаймында сенімімді шыңдаймын.
Деймін оған: «Серуендей берсек-ау,
Қырдың қызыл қызғалдағын терсек-ау».
Дейді ол да: «Болсам нағыз қимасың,
Үлбіреген көктем гүлін сыйлашы!».
Елемедік өзге сырды сезіп түк,
Жүре бердік.
Бір топ гүлге кезіктік,
Жанарында бақыттылық нұр тұнып,
Гүлге еліктеп, ақ сәулешім құлпырып.
«Маған арнап әдемісін үз», – деді,
Баурап жанды бара жатты қыз демі.
Өтінішті орындау боп аңсарым,
Гүл сабағын ұстай берді саусағым.
Мейрімі мол, елжіреген жүрекпен,
Кенет денем, мұздай болып дір етті:
– Тіршіліктің аяқталмай бал әні,
Өмірінен ерте солып қалады.
Дегенімде, – үзбейікші гүлді біз.
Күміс үнмен сыңғыр етіп күлді қыз:
– Гүл дегенің үзу үшін жаралған,
– Жоқ сәулешім, қатыгез жан бола алман.
– Жасық па едің?..
Келіп көрші күзде сен,
Қурап қалар мезгілінде үзбесең...
...Мына жайды қалай ғана қыз білген,
Білмегенмін...
Қызыл гүлді үздім мен...

---