Шабан мен жолаушылар

Күн төбеде зілдене,
Жүк артып бай үйіменен,
Төрт ат жеккен күймемен
Тырбанды.
Аттар шаршап, көтере алмай ұрғанды,
Тоқтап қалды. Түсті айдаушы жекіріп,
Таусып барлық шыдамын.
Соқты аттарды мырза екеуі екініп,
Басқалар да түсті арбадан секіріп:
Мырза әйелі, ұл мен қызы, мұғалім.
Арбаға артқан ауыр еді тегі жүк,
Тырбанғанмен қаншалық,
Аттар жылдам тарта алмады оншалық.
Кенеттен бір болды-дағы Шыбын тап,
Айналақтап кетпей қойды ызыңдап.
Әуре-сарсаң болады,
Кезек төніп қос атқа,
Бірде атшының орнына кеп қонады.
Бірде аттардан кетіп шет,
Адамдарды жағалайды жетіп кеп.
Жәрмеңкеде жүрген байдан аумайды:
«Маған көмек бермейді,
Ешкім көңіл бөлмейді», –
Деп тағы да заулайды.
Жолаушылар күймеге үнсіз ереді,

Мұғалім де әрең жүріп келеді.
Кетті мырза күтушімен тоғайға,
Жейтін бір дәм табу үшін қалай да.
Бәрін жалғыз істеп жақан өзім деп,
Ұшты Шыбын безілдеп.
Аттар бұл кез ыстық тері сорғалап,
Жетті тегіс жолға да.
«Уа, Жаратқан! – деді Шыбын зорлана, –
Бәрің-дағы күймеге енді тез қонғын,
Демалатын кез болды,
Талып қапты-ау қанатым».
* * *
Бұл өмірде жандар көп қой байқасаң,
Барлық іске араласып әрқашан,
Мен еттім деп кеуделерін қағатын.

---