Поэзия падишасы Фаризаға арнау

Тасқа біткен өсімдікті қына дейді,
Қайсарлығы қайраң қылған мынау елді.
Қара өлеңнен қараша үй тұрғызып,
Құмда өскен қызғалдақ қалды солып.
Ерке қыз сырғанаған мұз айдыннан,
Ерекшелеу жаралған тұқымында
Мұзды жылда мұзбалақ ақын ұлға,
Махабаттың мәңгі уын татырдыңда.
Аңыз қылып айтып жүр біздің ауыл,
Шөпте басын қозғалтар соқса дауыл
Ақындардың анасы болған адам,
Аналығым бағым деп сүйсіне алған.
Пенде едің өмірін шын бағалаған,
Сіздей жанды бір көру арман маған.
Бір әттеңім бар менің аялаған,
Сізбен неге замандас боп туылмағам
Тай құлындай тебіскен өзіңізбен,
Әбіш ағам әкемдей өлең берген.
Мен бақытты шығармын өлең терген,
Тәй-тәй басқан сіздердің ізіңізбен.
Апыр-ай таусылмайды бұл арманда,
Аманда кете барды ұлы адам да.
Тым болмаса өмірде бір-ақ рет,
Драма жазу деген арманың ба?!
Азды көпті түртпектеп өлең жырды,
Жалғасам деп жүрмін ғой салған жолды.
Арманым қуантайын жыр анамды,
Мен аяқтап бітпеген дыраманы.
Әдебиет ешқашанда жұтамайды,
Қазақтар ұмытпаса ұлы Абайды.
Фаризаны келер жас бағалайды,
Себебі өлеңде сиялары құрғамайды.

---