Күзгі көңіл

Көлегейлеп Күн нұрын,
Аспанның да қабағы қатуланып тұр бүгін.
Түрер оның желіккен жел түндігін...
Жұбатады ал, бірақ
Сабағына басын сүйеп жылап тұрған Гүлді кім?
Ауысқанда ауадағы ағыстар,
Бүрсеңдейді қанаттылар – таныс хал...
Қаусап қалған қара талдың басынан да бағы ұшқан.
Ал, адамдар бағыттары беймәлім –
Жапырақтарды жаншып кетіп барады
Бірі-бірімен жарысқан...
Естімейтін дүниені дүрбелең,
Ызыңдаған бағаналар тұр керең...
Көк пен жердің арасында дірілдеп,
Өмір жайлы өлең тұр тек өлмеген...
Көргендерім:
Жанарымның ішіндегі сурет екен сүреңсіз
Көңіліме үңілсем –
Ән салып тұр мәңгі Көктем бүрлеген.

---