Өлең, жыр, ақындар

Өмір

  • 12.07.2020
  • 0
  • 0
  • 3568
Менің жаным аппақ емес, қап-қара,
Қапияда от тигендей мақтаға.
Қарап қоям айнасынан уақыттың,
Маңдайдағы тағдыр дейтін тақтаға.
Тәніне орап тәлімінің кебінін,
Жалпылдайды, көптің жықпай көңілін,
Жатырында қулық пенен сүмдықтың,
Ессіз өскен бала сынды өмірім.
Жүрек содан жетім жандай ашынар,
Ашынар да шаншып, қайта басылар.
Жалғыз жерде жалғыз ғұмыр кештім мен,
Көзім, сірә, көрге кіріп ашылар.
Бала арманым өлді екен деп тереңде,
Болмас іске қабағымды керем бе.
Жерге сыйлап жансыз қалған тәнімді,
Көкке кетем, көресімді көремде!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Барда

  • 0
  • 0

Ей, иманды,
Ей, мейірімді — ізгі адам
(Отқа қарап қалмайсыз ғой сіз одан),
Жанға сайғақ, жүрекке ем үшін де,

Толық

Қаңғыбас

  • 0
  • 0

Алматыға келдім мен.
Сенделіп - жаз, қыста да,
Көшесіне мас күнімді бердім мен,
Тағдырымды — Құдай деген ұстаға.

Толық

Қызыл өлең

  • 0
  • 0

Қасіретке боялған ба қызғыл түн,
Қиыр-қиыр қыраттар да қызғылтым.
Қоса ағарар қосағасын аңсайды,
Қойлы ауылға қиған еді ол қыз қылқын.

Толық

Қарап көріңіз