Өлең, жыр, ақындар

Өмір

  • 12.07.2020
  • 0
  • 0
  • 2874
Менің жаным аппақ емес, қап-қара,
Қапияда от тигендей мақтаға.
Қарап қоям айнасынан уақыттың,
Маңдайдағы тағдыр дейтін тақтаға.
Тәніне орап тәлімінің кебінін,
Жалпылдайды, көптің жықпай көңілін,
Жатырында қулық пенен сүмдықтың,
Ессіз өскен бала сынды өмірім.
Жүрек содан жетім жандай ашынар,
Ашынар да шаншып, қайта басылар.
Жалғыз жерде жалғыз ғұмыр кештім мен,
Көзім, сірә, көрге кіріп ашылар.
Бала арманым өлді екен деп тереңде,
Болмас іске қабағымды керем бе.
Жерге сыйлап жансыз қалған тәнімді,
Көкке кетем, көресімді көремде!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Мұқағали

  • 0
  • 0

Аза тұтқан аққудай,
Жалғыз басың қаңғырып.
Жалғыз өзің жүрсің бе,
Мәңгілікте мәңгіріп.

Толық

Сен мені ойлайсың ба?

  • 0
  • 0

Сен мені ойлайсың ба?
Мен қазір алыста жүрмін —
Ғұмырын кешіп құлдың.
Сағыныш — шаһтың сарайын соғып,

Толық

Алматы

  • 0
  • 0

Сені Ару деп алдайды жүрт,
Алдайды.
Етегіңе қол жүгіртіп...
Ар жайлы

Толық

Қарап көріңіз