Өлең, жыр, ақындар

Өмір

  • 12.07.2020
  • 0
  • 0
  • 3011
Менің жаным аппақ емес, қап-қара,
Қапияда от тигендей мақтаға.
Қарап қоям айнасынан уақыттың,
Маңдайдағы тағдыр дейтін тақтаға.
Тәніне орап тәлімінің кебінін,
Жалпылдайды, көптің жықпай көңілін,
Жатырында қулық пенен сүмдықтың,
Ессіз өскен бала сынды өмірім.
Жүрек содан жетім жандай ашынар,
Ашынар да шаншып, қайта басылар.
Жалғыз жерде жалғыз ғұмыр кештім мен,
Көзім, сірә, көрге кіріп ашылар.
Бала арманым өлді екен деп тереңде,
Болмас іске қабағымды керем бе.
Жерге сыйлап жансыз қалған тәнімді,
Көкке кетем, көресімді көремде!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Оптимизм

  • 0
  • 0

Бүгінгі түн — мен үшін ақырғы түн,
Өмірімнің ажалға атын бүрдым.
Мың ұмтылып Аллаға ділім жетпей,
Аян боп тұр сайтанмен жақындығым.

Толық

Төменде қалдым ғой

  • 0
  • 0

Төменде қалдым ғой,
Биікке бағыт бақ болар ма екен?!
Ей, аласа арман, аптықпа!
Ақтық па?!

Толық

Ақырзаман. Алматы

  • 0
  • 0

Жатыр еді кенеттен (дала тымық!)
Алатаудың басынан қан атылып,
Түйдек-түйдек шудадай бұйраланып,
Нөпір тасқын ұмтылды қалаға тік.

Толық

Қарап көріңіз