Қаңғыбас

Алматыға келдім мен.
Сенделіп - жаз, қыста да,
Көшесіне мас күнімді бердім мен,
Тағдырымды — Құдай деген ұстаға.
Бауыр, Ана, Әке өлген —
Ақ ажалдың азығы.
Бірақ мені Алматыға әкелген,
Олар түтіл, пойыздың жоқ жазығы.
Жол жабылды. Алды-артым жар кілең,
Арманымды аялап па ем, сорыма?
Жетпей қалдым, Айды алам деп қарғып ем,
Қайта түстім көшелердің торына.
Талай-талай жақсы ақындар бар мұнда,
(нашары да аз емес!)
Алайда анау Абай шалдың алдында,
Е, бәрі де мәз емес.
Жоғы жақсы аға да бар... (Түкіргем),
Іші — жылан, сырты — абыз.
Түгі де жоқ бітірген,
"Оу, есіл еддің есін неге жыртасыз?!" —
Деймін кейде қапалы,
Әй, түйіні көп, иіні жоқ тірлік-ай!
Көз алдымда ағып бара жатады,
Таза кезім бұлдырай.
Ышқырына қолы жетпей қоғам тұр,
Ақындарын сүймейтін.
Кім не істейді оған дүр,
Надан өсті заманына күйлейтін.
Енді елге қайту өлім маған да,
Барар бағыт белгісіз.
Жан тапталды жапырақтай табанда,
Неғылдейсіз енді сіз!

---