Өлең, жыр, ақындар

Тері

  • 21.07.2020
  • 0
  • 0
  • 1298
Соғымыңның терісіндей қыстағы
Бұл даланың көбейіп тұр дұшпаны.
Күтім еді мойыны мен сауыры,
Бүтін еді бауыры мен пұшпағы.

Тоқтық келіп, көзді буса көбең хал,
Талапайға салмақсың ба төбеңді әр.
Қазағыңнан қалған бір сөз:
«Теріні
жайып қойсаң ит қамайды, – деген бар.

Жайып қойдық.
Жайына қап құтты еңбек
Жауһарымды жайпап кетті жұт теңдеп.
Жерім – тері.
Енді соны «қамайтын»
иттің саны иесі жоқ иттен көп.

Қайда әлгі жаушы жетсе,
Жақтасы
секілденіп қолындағы шақшасы:
«Қатынымды ал,
Жатынымды ал,
Атымды ал…
Жерімді алма», – дейтін Ғұнның патшасы?

Бабамыздың терден кеппей тақымы
баққан жерін базарламақ ата ұлы.
Жерді қайтсін,
Қымбат оған алтыны,
Елді қайтсін,
Қымбат оған қатыны.

Қыран емес,
Секілденген күшіген
Қорқам мынау заманыңның түсінен;
Ақ найзаның ұшыменен келген жер
кете ме, – деп ақ қаламның ұшымен.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Бір қызығы өмірдің ән екенін

  • 0
  • 0

Бір қызығы өмірдің ән екенін
Дей алмаймын Абайша сән етемін.
Жалқы томнан ол құсап жылу таппай,
Алты томнан, кемінде, дәметемін.

Толық

Ағалар

  • 0
  • 0

Алпыс асып кеткенмін қалай ғана,
Қарным аша қараймын шарайнаға.
Отыз толмай дертке өтті Сұлтанмахмұт,
Алпысты алмай морт кетті Абай дана.

Толық

Арғымақ

  • 0
  • 0

Тоғыз таспа өрме жүген –
Таңсық жанға көрме білем.
Тиегі бар тобылғыдан
Сағалдырық берген ірең.

Толық

Қарап көріңіз