Өлең, жыр, ақындар

Тері

  • 21.07.2020
  • 0
  • 0
  • 1097
Соғымыңның терісіндей қыстағы
Бұл даланың көбейіп тұр дұшпаны.
Күтім еді мойыны мен сауыры,
Бүтін еді бауыры мен пұшпағы.

Тоқтық келіп, көзді буса көбең хал,
Талапайға салмақсың ба төбеңді әр.
Қазағыңнан қалған бір сөз:
«Теріні
жайып қойсаң ит қамайды, – деген бар.

Жайып қойдық.
Жайына қап құтты еңбек
Жауһарымды жайпап кетті жұт теңдеп.
Жерім – тері.
Енді соны «қамайтын»
иттің саны иесі жоқ иттен көп.

Қайда әлгі жаушы жетсе,
Жақтасы
секілденіп қолындағы шақшасы:
«Қатынымды ал,
Жатынымды ал,
Атымды ал…
Жерімді алма», – дейтін Ғұнның патшасы?

Бабамыздың терден кеппей тақымы
баққан жерін базарламақ ата ұлы.
Жерді қайтсін,
Қымбат оған алтыны,
Елді қайтсін,
Қымбат оған қатыны.

Қыран емес,
Секілденген күшіген
Қорқам мынау заманыңның түсінен;
Ақ найзаның ұшыменен келген жер
кете ме, – деп ақ қаламның ұшымен.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жұтылу

  • 0
  • 0

Қасиетін қисынға үздік ердің
Келеді әлі қапысыз біз білер күн.
Түсініксіз боларын біле тұра,
«Түсініксіз» жыр жазған сізді көрдім.

Толық

Күз - көрініс

  • 0
  • 0

Мезгіл жетсе қалайша жарқырамас,
Жарқыраған жалқын күн қалпына мас.
Алқап толы алтын шөп, алтын бұта,
Аула толы алтын тал – алтын ағаш.

Толық

Шыт көйлек

  • 0
  • 0

Ақын үшін өлең өзің, ән өзің,
Ақын үшін сұлулықтың пәні өзің.
Әсем екен үстіңдегі көйлегің,
Көйлегіңнен әсемдеусің және өзің.

Толық

Қарап көріңіз