Өлең, жыр, ақындар

Тері

  • 21.07.2020
  • 0
  • 0
  • 1348
Соғымыңның терісіндей қыстағы
Бұл даланың көбейіп тұр дұшпаны.
Күтім еді мойыны мен сауыры,
Бүтін еді бауыры мен пұшпағы.

Тоқтық келіп, көзді буса көбең хал,
Талапайға салмақсың ба төбеңді әр.
Қазағыңнан қалған бір сөз:
«Теріні
жайып қойсаң ит қамайды, – деген бар.

Жайып қойдық.
Жайына қап құтты еңбек
Жауһарымды жайпап кетті жұт теңдеп.
Жерім – тері.
Енді соны «қамайтын»
иттің саны иесі жоқ иттен көп.

Қайда әлгі жаушы жетсе,
Жақтасы
секілденіп қолындағы шақшасы:
«Қатынымды ал,
Жатынымды ал,
Атымды ал…
Жерімді алма», – дейтін Ғұнның патшасы?

Бабамыздың терден кеппей тақымы
баққан жерін базарламақ ата ұлы.
Жерді қайтсін,
Қымбат оған алтыны,
Елді қайтсін,
Қымбат оған қатыны.

Қыран емес,
Секілденген күшіген
Қорқам мынау заманыңның түсінен;
Ақ найзаның ұшыменен келген жер
кете ме, – деп ақ қаламның ұшымен.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жүз сом

  • 0
  • 0

Жүз сом емес,
Жүз жолдасың болсын, – деп
үгіт айтқан коммунистік сол «сүннет».
Әл жимадық әндемді боп әмиян,

Толық

Қадір

  • 0
  • 0

О, Тәңірім, пендеңді азғындаудан сақта сен,
Шашып-төгіп иен кенді, аз бұлдаудан сақта сен.
Орыны бар әрненің,
Орны кетсе обал,ә,

Толық

Мәжнүн

  • 0
  • 0

Өмірден өлшеп берген аз күн қалды,
Ұғындым тұрмайтынын жаздың мәңгі.
Кемпір боп Ләйлі қалды қамыт аяқ,
Шал болып (талы таяқ) Мәжнүн қалды.

Толық

Қарап көріңіз