Өледі ғасыр құрсағынан күміс күн өрбіп

Өледі ғасыр құрсағынан күміс күн өрбіп,
Аспанның төрін түйіліп, тершіп мінер бұлт.
Тәңірім, маған қасиет берші ғажайып,
Жап-жасыл болып жапыраққа мәңгі сіңерлік.

Дүниеге сыймай, дүниеге сыймай, тасып құбылам,
Ал, кейде бар ғой, құшағына түннің жасып тығылам.
Өміріме сыймай, ғұмырыма сыймай жылаймын,
Жасылдыққа мынау, жасылдыққа мынау ғашықтығымнан.

Ғашықтығым да, асықтығым да басылмай,
Көкірегімде Күн, жебейді үнсіз қасымда Ай.
Қызғалдақ сынды қыз ғұмырым да өтті-ау бір,
Көктемде сонау, көктемде сонау қырқаларда ашылмай.

Төге алмай жанның, төге алмай жанның жарығын,
Жалыным, түнде қап-қара түнді қарыдың.
Айкезбе болып аспанның мынау астында,
Сезіндім мұңның, ғашықтығымның шалығын.

Перілер күліп, періштелер жебеп, жылағам,
Қаңғығам жалғыз, маңайымда жоқ бір адам.
Алланың нұры көкірегімді жарық қып,
Жаратқаннан жапырақ қылуын сұрағам.

Тобылғы тірлік төбемнен төніп сенделем,
Көкірегімде өліп, өксимін іштей, енді өлең.
Жапырақтар-ау, жапырақ болсам мен осы,
Көктемде мәңгі жап-жасыл тілмен сөйлер ем.

---