Жұбату

Сонау иман, ұя та бар заманда,
Өз еліңде қымбат еді бағаң да.
Өмір сүру – қызық еді саған да,
Өмір сүру – қызық еді маған да.

Бейбіт күнде келді қайдан зобалаң,
Ұятты ойлап жүрген қазір жоқ адам.
Торға келіп түскен сынды тотықұс,
Қарға болып кеткен сынды шағала.

Орындалмай қалды небір армандар,
Түлкі болып кетті небір арландар.
Сасып қалды небір жақсы-жайсаңдар,
Бықсып-бықсып өшіп қалды жанғандар.

Жоғалғандай жылылықтың ұшқыны,
Жүректерде мейірімнің өшті үні.
Халқымызды үрей билеп жүр бүгін,
Қорқынышты адамдардың ұсқыны.

Мақсат деген ымы сынды мылқаудың,
Ал көкірек іні сынды қорқаудың.
Уайымдасақ, өлердейміз құсадан,
Жайын жасап жүргендейміз жалқаудың.

Өміріміз жақсы екен ғой өткен деп,
Жүрміз енді «әттең», «әттең», «әттең» деп.
Бұдан қатты суық болса қайтеміз?
Көңілдерді жылытпаса көктем кеп.

Ұятсыздың қалтасында – ұятың,
Ұятсыздың түрі жоқ-ау тоятын.
Мұны оқыса ұятсыз бен имансыз,
«былжырама дейтін шығар, ей, ақын».

Ұятсыз бен имансыздар елінде,
Табалдырық сияқтанар төрін де.
Бұл өмірде көксегенім болмаса,
Жақсы өмірің болар мүмкін көріңде.

---