Ақын

Аспанға шомылып, жаңбырмен жанын,
қолын жуады,
Ең соңғы ерменнің дауысын естиді
оның құлағы...
Өкініш, өкініш, өкініш бәрі де дейді тәңірі,
Өмірдің көшкінін, өзіне өштігін соңында ұғады!
Қан жұққан үнімен шырқап гимндер азап тұманын,
Ботаның көмейі күйсейді қайран қазақтың
әнін.
Қоңыр аң еді баяны оққа байланған баяғы,
Соңынан ерген көлеңкелері қазір
мазақ қылады!?
Бір парақ алады оны тағы да хатсыз бүктеді,
Жалғау, шылауға жалғайды жансыз нәтсіз
нүктені.
Күткені бақыт болмайды, өйткені уақыт сорлайды,
Тәтті сәттіліктерге алданған қатты сәтсіздіктері,
Сапарға шығады ол, сағыныштарын жанына түйреп,
бекітіп,
Жылан жолдары сүйрейді жанарын
ирекке иректетіліп...
Ұзақ күрсіністері қызырып батқан күннің соңында,
Іркілістері:
Ұяттан өртенген бүйрек бетінің!
Кек тұнып, ақынның жүдеу бозғыл өңіне,
Тырмысып өлердей шапшиды күнде
сөздің өріне,
Әуендер мұң болып,көкірек сыздағандағы
сында,
Пышақтың ұшын тірейді сүлей өз жүрегіне!

---