Өлең, жыр, ақындар

Мен және ол

  • 02.11.2020
  • 0
  • 0
  • 906
Мен менсінбегем.
Ғашық болса алдыма келсін дегем.
Сұлуларды қос-қостан сүйіп жүріп,
Серілерден өзімді кемсінбегем.
Ол ғашық-тұғын.
Жеңе алмаған бойдағы жасықтығын.
Жырларымды жастанып жатады екен,
Көншімейтін көңілдің басып қылын.
Мен қарамағам.
Елжіретіп, жүрегін жаралағам.
Жауабымды берген-ем әспенсініп,
Құрбысы ма, араға салғанда адам.
Ол жылады, рас.
Баса алмастан сезімнің құмарын аш.
Өкіне ме жай-күйін білдіргенге,
Мен бар жерде қызарып, тұрады пәс.
Мен менмен боппын.
Оған аса ешбір мән берген жоқпын.
Қырандайын тәкаппар жерге түспей,
Мекендеппін арасын жер мен көктің.
Ол бой да жеткен.
Күйіп мендік аямас ойнап отпен.
Айналама зер салсам жалғыз екем,
Жанымдағы сәнқойлар қайда кеткен?
Мен қалдым жалғыз.
Дәурені өткен бүгінде салбыр жанбыз.
Бар ма, жоқ па, баяғы мені сүйген,
Үш жас кіші балауса, балдырған қыз.
Ол мың қыстығып,
Жүр ме деймін өзімді қылмысты ғып.
Таптым іздеп жақында, бәрі де бос,
Көрші ауылға кетіпті тұрмыс құрып.
Мен өкіндім, рас.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Аяулы адам

  • 0
  • 0

Селкеу түссе сенімге бір,
Күй кешеді көңіл небір.
"Адамдардың бәрі – аяулы,
Надандарсыз", – дедің бе өмір?

Толық

Саябақ маңындағы бақылау камерасынан репортаж

  • 0
  • 0

Шуақ шашып тұрғандай бәдені шырай,
Мына қыздың, құдай-ау, әдемісін-ай.
Қазір ұқтым сұлулық немене екенін,
Неге керек екенін әлем үшін Ай.

Толық

Т. Нұрмағанбеттiң "Жер иiсi" романынан соң

  • 0
  • 0

Адасып бiр бұлт келiп, ери iшi,
Қалды астында ақ жауын нөпiрде ауыл.
Көтерiлдi шаңменен жер иiсi,
Топырақты дымқылдап соқыр жауын.

Толық

Қарап көріңіз

Пікірлер