Өлең, жыр, ақындар

Көбелек көзіндегі жыр

  • 05.11.2020
  • 0
  • 0
  • 764
Сонау балғын ғұмырымның үнін сүт,
Жапырақтың жүрегіне тоқимын.
Бәрі-бәрін...
Әжем, ертек, ірімшік...
Уақыттың жанарынан оқимын.
Жаз, көбелек...
Гүлдерде әсем түр-түрлі,
Жайлау үсті тым думанды күйге еніп.
Ұшушы еді сенің сәби күлкіңді,
Қанатына қондырып ап инелік.
Қонақ едік ара жиған шырынға,
(Сезеді онда тіршіліктің сыйын кім?!)
Мен әуес ем қарағайға шығуға,
Сен құмар ең қылығына тиіннің.
Төр жайлауым – ата жұртым ең текті,
Әңгімелер әдемі ғой ондағы.
Сен қайталап әжең айтқан ертекті,
Мен мақтаушы ем атам мінген жорғаны.
Бұзау қарап бетке шығып күнде кеш,
Балалардан кетуші едік айырым.
Екеумізде қызыл-жасыл гүлді емес,
Ұнатушы ек қарағайдың шайырын.
Талғамымды талқыға сап бөлек бір,
Бала сезім...
Санамда жүр сол өлең.
Іңгәлайды кеудемде әлі бөбек мұң,
Көбелектің жанарына бөлеген.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Бозінген мұңлы сыбызғының жетім сазындай

  • 0
  • 0

Бозінген мұңлы сыбызғының жетім сазындай,
Күймелі көште түймелі қыздың назындай,
Қаймағы қалың Қайнардың сұлу жазындай,
Бір өлең қалды,

Толық

Жапырақтан жалғыз тамшы ағызып

  • 0
  • 0

Жапырақтан жалғыз тамшы ағызып,
Гүлін баптап жерден алыс бақшамның.
Әр кеш сайын кірпігімнен тал үзіп,
Тамырына қадап қоям ақшамның.

Толық

Қаңтарда піскен таңқурай

  • 0
  • 0

Аңсарым ауды,
Ақылымды алды,
Қаңтарда піскен таңқурай.
Арпалыстырған ақынын мәңгі,

Толық

Қарап көріңіз