Қала көрмеген ағама хат

Аман ба ауылдағы ағайындар,
Аман ба атқамінер бағалы ұлдар?!
Аман ба аталарым, әжелерім,
Беттерін - әжім басқан, самайын - қар?!

Аман ба бала-шаға – уаймы жоқ,
Аман ба әкім-қара – айыбы көп?!
Қазақтың тілейтіні – жан саулығы,
Болмаса, қу дүниенің қайыры жоқ.

Қоңыр тірлік, қараша үй, қараша ауыл,
Төзіп жүрген кәріне қарашаның.
Қайран әжем, жөнелтіп қара шалын,
Жалғыз ішіп қалды ма қара шәйін?

Қала десе ат тонын ала қашар,
Ауыл жақтан келмей жүр хабар-ошар,
Далада еркін өскен есіл ағам,
Сіздіңше ауыл-жақсы, қала-нашар.

Соқпай кетті, ә ауылға «Ауыл жылы»?!
Азаймады тірліктің ауыр жүгі.
Ұялы телефон да ұстамайды,
Керек емес ешкімге қауым мұңы.

Жаһандану Рухымды қанап тынған,
Бұл «майданда» тағы да қазақ құрбан.
Мен де жаңа ғасырдың ұрпағымын -
Болашаққа балконнан қарап тұрған.

Аға, солай өтуде даңғаза күн,
Арасында алқызыл жарнаманың.
Батысқа бет түзеген көшімізді,
Шығысқа қайтаруға бар ма амалың?

Иманынан барады жұрт тоналып,
(Кетер ме еді шіркін-ай, күрт тазарып!)
«Алдымен ел болуды ойлайық» - деп,
Ашынушы ең ащы су ұрттап алып.

Біздікі сол - бетон үй, кеңсе, қала,
Көресің ғой барлығын келсең, аға.
Мен де ауылды сағындым,
Барам, бірақ -
Бастық жазда демалыс берсе ғана...

---