Өлең, жыр, ақындар

Өрт

  • 02.01.2021
  • 0
  • 0
  • 1149
Жел жоғалды аспанға, дала тыныш.
Жадау тартты жабырқау жаратылыс.
Момын қырлар күйдірсе күнге арқасын,
салқын ауа сағалап шың-жартасын,
ауып кеткен.
Ал дала жаңбыр тілеп
сусап жатыр.
Көмектес, тау жұрты кеп.
Тым құрыса, бір шөкім көлеңке бер,
Құтқармасаң аптаптан жер өртенер.
Тыңдамайды маңғаз тау керіп төсін,
(Ол да маған жаңғырады еріккесін).
Күн аптабын жалтыр тас тайғанатып,
Асқақ төсін самалға аймалатып,
тұра берген.
Ал дала ғажап атын
ұмытты да, жақты кеп тозақ отын.
Лаула, тозақ, менің де құтым қашты,
Сай-саланы тымырсық түтін басты.
Ібіліс-жын деміндей тозақтағы,
Тұмшалап ап бар маңды, азаптады.
Жанталасты қара жер бір аянбай,
Тау да кенет лап етті шыдай алмай...
Күндер кетіп басымнан ерке кілең,
Мен де кеше осылай өртеніп ем.
Сен ғой сонда менсінбей асқақтаған,
Тым биіктен көзіңді тастап маған
сырт беріп ең.
Мен жүрдім отқа оранып,
өзегімді өрт жеді-ау қап-қара ғып.
Бықсық кеуде жан едің, жоқ пейілің.
Бықсып-бықсып бір ұшар көкке күлің.
Шемен кетті, шөл қанып, шер тарады.
Жатырқамай маған да ел қарады.
Тек, ұмытпа, өртенсе жер танабы,
Дала түгіл, тауды да өрт алады...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ескі жұртта

  • 0
  • 0

Біздің ел қонған боз дала мынау,
бөздей боп тозып кеткен бе-ей?!
Боз самал соқса, қозғалады қау
мұңлы бір әуен өпкендей.

Толық

Жамшы. Ұрыңқай тауы

  • 0
  • 0

Ей, қазақ, есіңде ме, ежелгі жыр,
Жыр сынды жылап аққан өзен ғұмыр?
Іргеге Ораң, Қайдай* дұшпан ел кеп,
Сұр жебе адырнада кезеулі дүр.

Толық

Бір кісі

  • 0
  • 0

Құйрығын бұтқа тығып ап,
Маңқ етіп үрді қырт төбет.
Зарланып қайда ұлымақ —
Ұлығанды ұғар жұрт керек.

Толық

Қарап көріңіз