Ескі жұртта

Біздің ел қонған боз дала мынау,
бөздей боп тозып кеткен бе-ей?!
Боз самал соқса, қозғалады қау
мұңлы бір әуен өпкендей.
Жол жатыр, әне, қайыс таспадай.
Соңғы көш өткен бұл жермен.
Қабырғам оған қайыспас қалай,
шөп-шөлкем жауып үлгерген.
Бұлты да кеше қалың бұл аспан
жалбыр тон киген шұрқ тесік.
Бұлағым, әне, салынды басқан,
қолыммен алдым құрт көсіп.
Шатырлы боз үй орыны қапты,
Мен өсіп едім бұл үйде.
Тірілер көшіп, қорымы қапты,
Не істейін уақыт-дүлейге?!
Боз орда сайын бір-бір антенна
әуеге басын шұлғитын.
Батырып қызыл Күнді бар ферма,
ғаламды тыңдап мүлгитін.
Жанымды бір мұң үңгиді жұртта,
Сүңгимін көзім жасына.
Молалар ғана мүлгиді ымыртта
бір-бір Ай қадап басына...

---