Өлең, жыр, ақындар

Адам болып өзімше

  • 10.03.2021
  • 0
  • 0
  • 921
Адам болып өзімше,
Мен несіне шіренем?
Жүрек тоқтап, көз ілсе,
Жазылмайды жыр-өлең.
Бар тіршілік пенденің,
Есебіне құрылған.
Көкте – өкініш, жерде – мұң,
Бейуаз жандар қырылған.
Дүр дүлейдің еркімен
Өмір өксіп, налыған.
Айырылып пәк көркінен,
Жауыздықты таныған.
Негізінде бұл ғалам,
Әнге толы күй – алап.
Долыдай бет тырнаған,
Ашкөздік пен қиянат.
Жазбас едім ойымды,
Айналамды білмесем.
Бастап бетпақ ойынды,
Бүлдіреді бір «көсем».
Содан ары сор айдап,
Тоғытылып қайраңға.
Тоз-тоз болар сол аймақ,
Зар боп ұрттам айранға.
Баптағаным жыр – егін,
Дәнім – өлең, жиған көп.
Көшбасының жүрегін,
О, Жаратқан, иманды ет!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

«Ақша» деп айтты ұмыттың

  • 0
  • 0

«Ақша» деп айтты ұмыттың,
Намаз да қалды барылмай.
Елеусіз қалды ұлық күн,
Күнәдан жүрсің арылмай.

Толық

Спектр

  • 0
  • 0

Өмірдің өз беру үшін бояуын,
Бірте-бірте көтерілді баяу үн,
Жүрек сырын спектр ғып сызайын,
Пайдаланып клеткамның ояуын.

Толық

Жүректе шоқтанған қоламта қоздайды

  • 0
  • 0

Жүректе шоқтанған қоламта қоздайды,
Мың жылдық дертінің дерегін қозғайды.
Жүгінді Аллаға әмірін тыңдауға,
Әлемін түсініп әдептен озбайды.

Толық

Қарап көріңіз