Атақ үшін арыңды сат, ұялма!

Өліп-талып құмарлықпен үздіккен,
Танауынан бүр ататын күздік дем.
Көргенінен көрері аз шалдардың,
Ойыншығы секілді ғой қыз біткен.

Жарлығы мол, жарым есті елер кім?
Тарлығы сол, төмен етек өреңнің.
Обалына қала бердің неліктен,
Жазығы жоқ, жазылатын өлеңнің.

Сендер үшін жөні түзу бата мұң,
Соны ойласам қалың ойға батамын.
Қымсынбастан қоңырауды шала бер,
Қойнында тұр, қара шалдың атағың.

Жараспайды түр келтіру ұяңға,
Абыройсыз жетелейді сый алға.
Ұмыт сәтке үйіңдегі жарыңды,
Атақ үшін арыңды сат, ұялма!

Өмірді ойлап терең ойға батпадың,
Өлеңді ойлап түнде тыныш жатпадың.
Ақын деген аттан садаға кеткір,
Айтшы сенің кімге керек тақпағың?

Мойыныңды атақ жаққа бұра бер,
Жас байталдан шыға қойса құлагер.
Жас ақынның қойынынан сытылып,
Шал ақынның қойынында тына бер.
Түбі соған боп аларсың мұрагер...

---