Көзден мейір ақтарылып

Көзден мейір ақтарылып,
күй — тілден,
тартып бара жатты өзіне сыйқыр-дем,
күлкімді де,
мүлкімді де біржола
қидым саған
күні-түнгі ұйқыммен.
Артық көріп қызыл-жасыл бар гүлден,
өліп-талып,
өртендім де жандым мен,
басы қатты арғымақтай алқынып,
тамырымда тасып ақты қан бірден...
Көкіректе тасып ағып отты ағын,
білген жоқпын қайда барып тоқтарын,
көл-дария болды-кетті, не керек,
жаңағы бір жалғыз аяқ соқпағым.
Тыныс-тірлік үптелмей де бүктелмей
саған ғана тірелгендей, біткендей,
әннен басқа түк естімей құлағым,
екі көзім...
тәннен басқа түк көрмей;
есі кірген баладай-ақ енді-енді,
есеңгірей өмір кешкім келген-ді, —
қалай алшаң басқанымды сол күндер,
қанша байлық шашқанымды ел көрді...
Жатсам-тұрсам жамбасыма тас батып,
жазықсызға жаман ырым бастатып,
ойымда да,
бойымда да қалмаған
саған деген құмарлықтан басқа түк;
кез еді-ау бір —
жазбадым не,
жаздым не,
маскүнемдей басым қатқан бәз-бірде.
...Тәңірінің тағы ма еді ол сыйлаған,
бағы ма еді
бере салған аз күнге?!
...Білмегем!..

---