Мен шыққан тау

«Тауға барып таза ayа жұтқым келді...»
Асанəлі Əшімов.

Күнделік беттерінен.
Таза ауа тауға барып жұтқым келді,
Еске алып елсіз жерде құт күндерді...
Мап-мамық майса белге масаң қалпы
Өзімді алып ұрып жыққым келді.
Көкірек көнек емес, көрік сынды,
Бүркіттей бүлінді ішім көріп шыңды.
Жетпіске келгеніме мың шүкір деп,
Жерледім жер түбіне желік сұмды.
О, менің не өтпеді бұл басымнан...
Талайдың мысын бастым тұлғасынған.
Көңілдің қалған кезі бар ма, сірə,
Үркердей үкі көзді ұрғашыңнан!?
Ығыма, ындыныма ыңғайлана
Қылығын көрсетпеді кім, қай бала...
Көкке анау ұшып кеткен Көкемайым –
Жетпеді-ау соның бəрі бір Майраға.
Майрам жоқ...
Маңайымда – мамыр майса.
Майрашым, ет тураушы ем, қамыр жайса.
...Ұшармын мен де ол жаққа ерте ме кеш,
Құшағын «құлыным!» деп Тəңір жайса.
Ал əзір...
Мен – халықпын,
Халық аман.
Адам жоқ айналамда танымаған.
Алладан нағашымдай нəсіп қылған –
Бəсіре көңіл шіркін бəріне алаң!..
Демеймін: «мынауың не, осының кім?»
Тауымның төбесі қар, төсі гүл-гүл.
Қосығын замананың айтып қойып,
Қосынын түгендеймін қос ұлымның...
Жеткенше тыным тауып, тыншығар күн
Тəңір мен тауға қарай ұмсынармын!
Шіркін-ай, қолға іліксе, арман бар ма,
Бір талы шыңдағы анау бір Шынардың!..

---