Бозторғай

Алтын шапақ шашқан шақта Күн тауға,
Бір Бозторғай шығып алып шырқауға,
Таң бозынан тамылжытып тəтті əнін
Тағдырына айтады екен мың тəуба.
Сол Бозторғай көкке жіпсіз байланған
Тағдырыма, таланыма айналған:
Көкірегімді əуез тербеп, саз кернеп,
Қалықтаймын,
Жалықпаймын сайраудан.
Бозторғайы болған соң да даланың
Бозаң белде боздатып əн саламын.
Жан əкемнің мейірінен жаралып,
Ақ сүтіне жарығанмын ананың.
Бұтағына қонып алып ырғайдың
Жарық күнді жағым талмай жырлаймын.
Əнмен тербеп бейбіт күннің бесігін,
Шыбын жаным шырылдап бір тынбаймын.
Əнмен жалғап аралығын жер, көктің,
Тіршіліктің талбесігін тербеттім.
Омырауын қоңыр əуен иіткен
Боз даланың қоңырауы – мен деп біл!
Алтын шапақ аптағанда тау шыңын,
Баурайында балбырайды бау шырын.
Мен – бабаның сынығымын бір асыл,
Мен – даланың сыңғырлаған даусымын!
Алақанға салып алып жүрегін,
Арда өскен арлы ұлыңның бірі едім –
Алдыңда тұр Бозторғайың шырылдап,
Амандығын сол құсыңның тіле, Елім!

---