Өлең, жыр, ақындар

Адам неге айуан сынды кейде бұл

  • 03.09.2021
  • 0
  • 0
  • 584
Адам неге айуан сынды кейде бұл—
жан дүниесін жын кергендей бейне бір.
Ыза-кектен қарш-қарш шайнап тістерін:
«Құның сенің бір-ақ тиын, — дейді, — өмір»
О, құдірет! Неліктен бұл?! Неліктен?!
Ақталмастан ауыр салмақ арқалап,
«Қорықпаймын! Куә бол, — деп — шартарап!»
өз қимасын өзі тастар балталап,
Ада болып мейірімдей ақ нұрдан,
Санасына қабат-қабат қақ тұрған
туыпты адам анасының бұтарлап
жіліктерін көк теңізге лақтырған.
Естіместен шырқыраған ащы үнін,
адам атты қос аяқты қасқырын
шырылдатып сан әйел мен сәбиді
айналдырды мазағына нәпсінің.
Сезімді улар у салғандай тағамға,
нұрын емес зәрін шашқан ғаламға,
мойын бұрмай махаббаттай самалға —
Адам ба сол?!
Айтыңдаршы, адам ба?
Ондайлар тек айуандыққа құл ғана,
дақ түсірген адамның нар тұлғаға,
Адам емес.
Адам емес ондайлар
Адамзаттың бетіндегі шын жара...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Азатпен қоштасу

  • 0
  • 0

Соңымнан ерген сыңарым,
соңыңда қалып жыладым.
Сарқырап ағар шағында
сарқылып қалған бұлағым.

Толық

Жігіт

  • 0
  • 0

Жомарт жанды, сымбатты, мінезге бай,
лезде бұлай емес, лезде олай.
Қоршаған айналасын өзгелерден
қарап тұрсаң түрі де, сыры өзге ұдай,

Толық

Көктем келді

  • 0
  • 0

Көктем келді,
Жер – кілем, көк те кілем,
Із де жоқ аласапыран өткенінен.
Тұңғышымды далаға шығарайын,

Толық

Қарап көріңіз