Өлең, жыр, ақындар

Ұлу

  • 14.09.2021
  • 0
  • 0
  • 1018
Еме, еме өскен ем Бөрі Анамның емшегін,
Көкірегіме құйып ап жанарымның мөлтеңін,–
Қияндарға жорттым сан сапар шегіп, жол шегіп,
Болсадағы тұманды бүгінімнен ертеңім.
Теңіздің де көрсетпес қара тұман айдынын,
Қалғиды анау қара тау... қап – қара тау қайғылы.
Жанарымды шарпыса жалқындаған Ай нұры,
Жебелердің ізінен жосып ағып зар – мұңым
Атылады жай құсап.
Мұңға толы даусымда жатыр менің жан құсам.
От шайнаған азудан арлан тісім ақсиып,
Қасіретімді ұғарсың Айға қарап қарғысам.
Көп-көгілдір көз жасым көкірегіме түнеген,
Оны кейде аспанға шашып-шашып жіберем!
Аңғарлардың ішінде арқыратып қуамын,
Қысырақтың үйірін құйрық-жалын күзеген.
Сосын ұзақ отырам құба дөңнің үстінде,
Сәл мызғысам болғаны түсіме ылғи қыс кірген.
Көкжиектің нұрына кере қарап төсімді,
Аққан жұлдыз алауын арпалысып іштім мен...
Тұрсадағы бір сәтке Ай толықсып... Күн бүрлеп,
Өзегімді өртейді мың сағыныш, мың бір леп.
Мынау ғазиз ғаламның әйнегінен мұң күлген,
Қасіретімді қайтсем тауысармын түнге үрлеп!
...Жатады ұ-за-ақ бұл дауыс күн астында күңгірлеп!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жылқылар

  • 0
  • 0

Олар шұрқырап сұп-сұры тұманнан шығатын,
Қайтадан кіретін сұп-сұры тұманға.
Дүбірден дүниенің жүрегі дүрсілдеп тұратын,
Жаңғырып бейуақ кіл аңғар...

Толық

Жоқтау

  • 0
  • 0

Сен өлгенсің, білемін, сөнген шақта бір жасын,
Ұрлағанда уақыт Ай-арудың сырғасын.
Таңғы шықтар мөп-мөлдір жанарына іркіліп,
Мынау гүлзар дүние жапқан кезде кірпігін.

Толық

Ең соңғы алау

  • 0
  • 0

Дарқан дала жамылып көлеңкені,
Кешкі шуақ шақырды жел еркені.
Қимастықпен қиылған қыз баладай,
Күн қия алмай барады кең өлкені.

Толық

Қарап көріңіз