Мен емеспін

Өткен күнді қайткенде бөгемекпін!
Неге келдің балалық,
Неге кеттің?
Мына біреу ұқсайды көлеңкеме,
Мен дейді ғой,
Мен – деген,
Мен емеспін.
Бәрі жасыл болатын төңіректің,
Оралмасқа кеткені ебелек күн.
Күмбезі бар мешіттей,
Төсінде Ай,
Қараша үйде,
Мен деген мекен еттім.
Қараша үй. Балалық.
Керемет күн,
Мен өзіңе келеді ере кеткім!
Анам бар-ды... тербетіп бесігімді,
Маған енді айтпайды өлең ешкім.
Қасиетін,
Қадірін... елемеппін,
Тек ақтығын жүрекке өнеге еттім.
Өткенімді қараймын кітаптардан,
Тарауынан іздеймін көне беттің.
Жүргендеймін ішінде,
Көп егестің,
Рас болса, келгенім,
Елемес кім?!
Біреулерге ұқсастау болғаныммен,
Періште де емеспін,
Пері емеспін!
Қалғандаймын түсімде,
Бір елеспін,
Хабар сұрап жатпайды,
Менен ешкім.
Мына жүрген иілген сұрау белгі,
Мен дейді ғой,
Ол деген – Мен емеспін!

---