Шәкәрім тошаласында

Қарайлап өткен өмір тоса ала ма?
Қаншама құпия бар осы арада.
Тұратын мұңды асырып, сыр жасырып,
Мен келдім ақын жатқан тошалаға.
Ағатын күнге еркелеп, күліп айға,
Бұлақтар, не білесің, тілі майда?
Жартастар, кәне, маған қайтарып бер,
Күңіренген кәрі ақынның үні қайда?
Қайдасың, қара бастау жыр қайнаған?
Тереңнен сылдырыңды тыңдай қалам.
Болар ма пенде, шіркін, мұндай надан,
Тіліңді, жарықтығым, кім байлаған?
Сені іздеп бауырынан кер бөктердің,
Бір тамшы кәусарыңа шөлдеп келдім.
Тұяғы тасқа батқан тарланым-ай,
Ізіңнен ерекше бір өрнек көрдім.
Келмейді ат ізін сап мұнда халық,
Жапанда жабығасың мұңға оранып.
Тұр неге мына дүние меңірейіп,
Ормандай тына қалған шулап алып?
Басынан Шақпақтының айналар бұлт,
Кетерін білмей тұр-ау қайда қаңғып.
Сол бұлттың қабағына қарай-қарай,
Күрсініп күндіз-түні ойланар жұрт.
Селдетіп сағыныштың бұлтын кейде,
Шақпақты мен келгенде сілкінбей ме?
Шырғадай шырматылған дүниеде
Шеше алмай жұмбағымды жүрсін дей ме?
Басыңды көтерсеңші, ардақтым-ау,
Еңсеңді басып тұр ма салмақ мынау?
Түкпірін қара түннің нұрландырып,
Оңаша осы арада шам жақтың-ау!
Өмірлік алдыңа кеп жүгінермін,
Көзіне көңіліңнің үңілермін.
Баладай бар дүниені алдыңа алып,
Күбірлеп, осы арада күңірендің.
Сеземін келер күннің алдамасын,
Қиянат соғар түбі жарға басын.
Мына бір тас бастауға үңілейін,
Түбінде тұнып қалған бар ма жасың?
Ояншы қатты ұйқыңнан, кәрі бабам,
Рухың қысылғанда дәрі маған.
Арбасып, арпалысып тағдырың тұр,
Туғалы жақсылыққа жарымаған.
Осылай деп жырладым көп жылдары,
Көрініп қалмағандай ел жұрнағы.
Қақ жарып қара тасты шықты ақыры
Жазықсыз жоса болған ердің қаны.

1980

---