Балалық

Балалық қалды бір қызық
Бұлдырап қырдың астында.
Әкетті жылдар мінгізіп
Біздерді асау тасқынға.
Балалық қалды – гүл қалды,
Дүние гүлдей ырғалды.
Болдық та жігіт сындарлы,
Біздерді уақыт сынға алды.
Көгілдір аспан – көк жібек,
Қараймыз алға жарысып.
Кеңейе түсіп көкжиек,
Келер күндермен танысып.
Шабамыз атты сабылтып,
Өтеміз судан жүздіріп.
Сарғайтып, қатты сағынтып,
Кірпігін ойдың сүздіріп.
Тартамыз тауға жасқанбай,
Қауіпті құз бен қиясы.
Біздерге құшақ ашқандай
Қиында қыран ұясы.
Жүреміз терге малшынып,
Бірде өрде, бірде еңісте.
Арқамыз жүктен жаншылып,
Шығамыз кейде тегіске.
Ол бізге бірақ қиын ба,
Тұрамыз бойды тік ұстап.
Тартамыз тағы қиырға,
Алған соң біраз тыныстап.
Көп жерден дәм-тұз татамыз,
Белгісіз – қашан тынамыз?
Таңменен бірге атамыз,
Күнменен бірге шығамыз.
Құтылып бізден қашар ма
Жүйрігі мынау жалғанның?
Күтіп ап алдан қашанда,
Тұрады ауылы арманның.
Барған жер сауық құрады,
Жеңілдер жанның жүгі ауыр.
Әйтсе де жетпей тұрады
Балалық деген бір ауыл.
Аңсаймыз қамсыз ойынды,
Жалт беріп, кейін қашамыз.
Бұра алмай бірақ мойынды,
Еріксіз алға басамыз.
Көкке ұшып,
Жайды кессең де,
От құшып,
Жалын кешсең де,
Балалық деген ауылға
Орала алмайды еш пенде,
Жолай алмайды еш пенде...

1980

---