Ардакүрең

(Рымғали Нұрғалиға)

Әр сағаты ғұмырдың – кісіге сын,
Жайымызды айтпай-ақ түсінесің.
Көңіліміз кей уақыт күңгірт тартса,
Көңіліңнің сәулесін түсіресің.
Сарайына жаныңның ендік келіп,
Жүрегіңе жүректі бердік теліп.
Жүрдік, рас, ақылға зәру болып,
Жүрмегенмен тұрмыстан кемдік көріп.
Жатырқамай тарттың сен бауырыңа,
Өз жүгіңнің қарамай ауырына.
Үмітпен де күдікпен тұрдық қарап
Астыңдағы күліктің жауырына.
Ертіп алып, жөнелдің құйындатып,
Күреңіңді салдың да қиынға тік.
Кер далаға көсілтіп қоя бердің,
Біраз жерді алдың да шиырлатып.
Арпалысып жатқандай мың арыстан,
Артта қалды қалың шаң шұбап ұшқан.
...Қайғыға да кей кезде күл
е қарап,
Кейде жылап аламыз қуаныштан.
Жаздан кейін жабырқау күз келеді,
Алдыда әлі өмірдің мұз белеңі...
Табылар ма көңілдің іздегені,
Кездестірер келешек бізге нені?
Көз ұшында көкжиек мұнартады,
Жүйрік біткен жетсем деп құмартады.
Тасқа соққан тұяқтан от боратып
Ардакүрең алдыға шығар тағы.
Қарап тұрған қалың жұрт көлденеңнен
Қиқу салар,
Қосылып көк дөненмен.
Қаперге алмас сол сәтте біреуі де
Жабыларды жолда қап,
Шөлден өлген...
Жылдар қанша күдірге салғанымен,
Арынынан танар ма ардакүрең.
Ардакүрең – ағаның арманы ғой,
Жалғасатын адамның арманымен...

1980

---