Шоқан мен Хантәңірі

Жатырсың іргеңді сен қырда қымтап,
Жүректі батырасың мұңға бір сәт.
Басыңа келіп тұрмыз бір топ ақын –
Өзіңнен жүз жыл кейін туған ұрпақ.
Ат басын уақыт кері бұра ала ма,
Түсіпті соншама көп жыл араға.
Осыдан жүз жыл бұрын сен өткенде,
Кім білсін, кім болғанын бұл арада.
Атандай арқалаған жүгін көптің,
Алыптың алдына кеп жүгінбес кім?
Отындай жолаушының демде сөнген,
Әттең-ай, отыз-ақ жыл ғұмыр кештің.
Бір жылың бергісіздей бір ғасырға,
Туғансың уақытпенен сырласуға.
Халқыңның қасіреті жатты түгел
Бір тамшы көз жасыңның тұнбасында.
Қайырылып келте тірлік тез бүктелді,
Мезгілдің қабағынан сездік шерді.
Отыз жыл – тарихтың отыз томы,
Мәңгілік үңілдірер көз біткенді.
Жол салып арттағыға кертіп шыңнан,
Өзіңсің өрендікті ерте ұқтырған.
Қадалып Хантәңірге көп тұрыпсың,
Аспанның омырауын шертіп тұрған.
Сөнгенше сәуле шашқан сезім-санам,
Арналар ең бір ыстық сөзім саған.
Қараймын Хантәңірге көп құмартып,
Айналып кеткеннен соң өзің соған...

1985

---