Сөнбей қалған қоламта іздеп...

Жаппар ием, жабыққанда жалғызыңа бол тірек,
Жел айдаған жетім қаңбақ қайда бармас тентіреп?
Тоңған жаным қалтырады жылынатын жер таппай,
Сөнбей қалған қоламта іздеп, көшкен жұрттан ел түнеп.
Әлек болып әуреге түскенменен құр бекер,
Бір қиырдан ұшқан тозаң пәк жүректі кірлетер.
Арман деген – өкпесі алтын, бауыры мыс жезкиік,
Келте жалды, шолақ құйрық жылға мініп кім жетер?
Көрешегім не болса да бір өзіңнен, уа, жалған,
Берешегім шашымнан көп, аласым жоқ ажалдан.
Кімге апарып жөндетемін орта жолда қалғанда,
Шиқылдаған ескі арбамның дөңгелегін қажалған?
Тозып біткен тебершігім жамағанмен жаңармас,
Күнің бітпей күркіреген әзірейіл жан алмас.
Қайырымы ада болып, қаһарына мінгенде,
Құдіреттің алақаны – қылпылдаған ақ алмас!..

---