Анықтай алмас ешкім

Арсалаң, Сұлушоқы – жер төресі,
Өткізген балалықты өлкем осы.
Әрқашан өзіне ыстық көрінеді,
Арқардың ойнақтаған кер төбесі.
Арқаның аңсағанда сай­саласын,
Жылдарға алыс қалған ой саласың.
Бозторғай боз даласын ұмыта ма,
Төсінде жұмыртқасын шайқағасын?
Қалдырған қынасында қасқыр түгін,
Білуші ем таудың сырын, тастың тілін.
Қыдырып, қызық қуып жүруші едім,
Сүзілтіп сұлу қыздай ат кірпігін.
Өзекке өкініштен шоқ тамады,
Жастықтың жәрмеңкесі тоқтағалы.
Адасқан үйірінен асау көңіл,
Құлындай кісінейді ноқтадағы.
Ұяға балапандай бауыр басқан,
Бұл күнде алыстадық ауылдастан.
Жоқтыққа жомарттықпен жауап беріп,
Пейілдің қара суға балын қосқан.
Әркімге өз мекені – жер шоқтығы,
Анықтай алмас ешкім өлшеп мұны.
Жүрекке алып ұшқан ем таба алмай,
Өлерміз сағыныштан өлсек түбі.

---