Өлең-естелік

(Құрманбай Толыбаевтың рухына)

Жан едің жібек мінез, майда қоңыр,
Жан аға, сенен де өтті-ау қайран өмір.
Сыздайды сыр алдырып жүрек, шіркін,
Түскенде жақсы күндер ойға небір.
Шыдаған қиындыққа көнбіс ағам,
Сабаздар некен-саяқ сен құсаған.
Оралмас биік шыңға кеттің шығып,
Жетер ме созсам қолым енді саған?!
Жазушы ең солдан оңға, оңнан солға,
Қағазға үңілуші ең таңнан­таңға.
Түбіне мына дүние жеткізбеді-ау,
Теңіздей тебіреніп толғансаң да.
Сағымдай көкжиекте бұлдыраған,
Тар соқпақ өмір жолың мың бұралаң.
Сіркіреп ауық-ауық тұрушы еді,
Төбеңде тағдыр бұлты тұнжыраған.
Өткеріп көзден өмір елестерін,
Есімде талай кеште кеңескенің.
Жас алып жанарыңа отырушы ең,
Сағынтса Омарғазы, Дәнештерің
Өксігі өзекті өртеп қайран жердің,
Жағасын еске алушы ең Сайрам көлдің.
Тартушы ең бар қазақты бауырыңа,
Демеуші ең қай рудан, қайдан келдің.
Келген соң бұл дүниеге өсесің де,
Табанға тағдыр кілем төсесін бе?
Асының жайлауында туыпсың да,
Құлжаның ержетіпсің көшесінде.
Ілінбей қызыл қытай пышағына,
Оралдың атамекен құшағына.
Оқыдың, отау тіктің, төрге шықтың,
Көнбестен қатал тұрмыс тұсауына.
Екшейді өмір өзі кім қандайын,
Сыйлады білген қазақ Құрманбайын.
Үстінен көш өтсе де мыңқ етпейтін,
Қайыспас қара нарым, кең маңдайым!
Кең қолтық, мырза мінез, момын ағам,
Ізіңнің үлгі еді ғой бәрі маған.
Отыз жыл қасыңа еріп еркеледім,
Болдым да әрі бауырың, әрі балаң.
Ойлапсың ұлттың қамын бала жастан,
Кезің көп қиянатпен жағаласқан.
Кісілік көкірегің толып тұрған,
Құдайдың қазынасы едің маған ашқан.
Үйіңде қаламың тұр тыным алған,
Шығатын өзің жоқсың күліп алдан.
Біздерді енді қайта кезіктірмес,
Ортада ажал деген Ұлы қорған.
Көнбеске амал бар ма мәңгі бұған,
Артыңда медет болып қалды мұраң.
Кіршіксіз жаны таза, жайсаң аға,
Іздеймін елесіңді таң нұрынан!

---