Серпіл, аға!

(Тұманбай Молдағалиевке)

Егіліп жылай берме, серпіл, аға,
Жылаумен көздің жасы сарқыла ма?
Ақыны Алатаудай күңіренсе,
Қайыспай қабырғасы ел тұра ма?
Айырылдың балапаннан бауырдағы,
Қиын­ақ жүрегіңнің ауырғаны.
Қазақтың қара нары емес пе едің,
Қасқайып көш бастайтын дауылдағы.
Не болар қалың елің сен жыласаң,
Қайғыға тізгін беріп қалжырасаң;
Алдыңда айдаһардай аңдып жатқан,
Басынан қасіреттің қарғымасаң?
Сарғайып ерте сөнсе көк жұлдызы,
Бір сәтке жабырқайды жердің жүзі.
Еліңе өзің көңіл айтқаның жөн,
Құралай емес пе еді елдің қызы.
Ағажан, үгілмеші, бүгілмеші,
Қайғының қармағына ілінбеші.
Астынан қабағыңның шуақ шашып,
Жымиып бұрынғыдай күлімдеші.
Тағдырдың талқысы мен тезіне көн,
Алланың қылған ісі өзіне жөн.
Қарашы мынау байтақ дүниеге,
Ақынның ойға толы көзіменен.
Кім келіп бұл өмірге, кім кетпеген,
Өтерміз біз де сол бір дүрмекпенен.
Еңсеңді төмендетіп, еңкейтпеші,
Басыңды бүкіл қазақ құрметтеген.
Қайтемін сөзді созып, айта беріп,
Көңілді жырларыңмен байтақ едік.
Халықтың керегіне туған ұлсың,
Жігерлен, тұғырыңа қайта қонып!

---