Өлең, жыр, ақындар

Көпір

  • 06.11.2021
  • 0
  • 0
  • 522
Ескі көпір, жағалауды жалғаған,
Сықыр-сықыр, ойбай салып, зарлаған.
Өтіп кетіп барады өмір үстінде,
Таңба болып, кімнің ізі қалмаған.
Жарық сыйлап, алыс пенен жақынға,
Ақ таңдардан арман дәмін татуға.
Өткен шығар жағадан бір жағаға,
Көріп судан өз суретін ақын да.
Көпір тарих, айналардай аңызға,
Дүниені сиғызып бір қауызға.
Қара түнде қанжар тығып жеңіне,
Үстіменен өткен шығар жауыз да.
Өмір жатыр, бір өмірді мүсіндеп,
Тірлік сырын мән беріп кім түсінбек?
Бұл көпірден өткен шығар ғашықтар,
Қос жүрегі шапқан аттай дүсірлеп.
Уақыт жүйрік, бір орнында тұра ма,
(Ай кешігіп, жүзін суға жуа ма?)
Көпір жатыр, өткен менен кеткенге,
Көзі тірі айналып бір куәға.
Ескі көпір, кімге айтады зар-мұңын,
Зар-мұңымен келіп, кетер әр буын.
Естіп жатыр, шуылдаған керуенді,
Көш құраған толқындардың тағдырын.
Пернелері тұрғаннан соң, сөгілмей,
Жолаушылар өтер, кейін шегінбей.
Басқан кезде, зыңылдайды, құлағың
Қатты тартқан домбыраның ішегіндей.
Сезімдерді сезімімнің оты үрлер,
Алмағайып, өтті бастан не күндер.
Тартылыстай көрінбейтін көздерге,
Болады екен өмірде көп көпірлер...
Қатыгездік, қайдан келді мұншалық,
Тобыр толқын сусып ағар, құмша ағып.
Уақыт – көпір, табандардың астында,
Аттан салып жылайтындай мұң шағып.
Жер бетіне ізіменен әр түннің,
Көпір тартар сәулесімен алтын күн.
Ортасынан хақ бөлініп кетердей –
Ескі көпір, жүйкесіндей халқымның!...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Мінезіңді құбылған пенде білмей

  • 0
  • 0

Мінезіңді құбылған пенде білмей,
Көңілің құм даланың шөлдеріндей.
Айтшы, жаным, көшеден көп ішінен
Күрсіндің бе, көзіңе мен көрінбей...

Толық

Кешір, ана

  • 0
  • 0

Кімдер кетіп, бұл өмірге кім келеді,
Тірі жүрмін, өткеріп не күндерді.
Кешір мені, қайран ана, басыңа,
Құламайтын қоймаппын-ау бір белгі?

Толық

Қайыршы

  • 0
  • 0

Бір бұрышта отыр, тиіп мүмкіндік,
Көрген сәтте, бөгеліп, сәл іркілдік.
Адамдарға қолын жаяр, ақша емес,
Жарық дүние сұрағандай бір күндік.

Толық

Қарап көріңіз