Өлең, жыр, ақындар

Мықтылыққа үйретіп

  • 28.11.2015
  • 0
  • 0
  • 1994
Жар басында жалқы өскен талшыбық,
Тас төбемнен қарайды әркез шаншылып.
Таңда көрсем бір уыс боп тұрады,
Балғын дене мөлдір шыққа малшынып.
Сағымменен күлтеленіп етегі,
Күн қызғанда құлпырып-ақ кетеді.
Қыр астынан көтерілген сал самал,
Желең төске жұпар сеуіп өтеді.
Ал кей кезде даңғой дауыл күш қылып,
Бастайды бір бітіспейтін іс бүлік.
Көк көйлегі жұлмаланған жас ару,
Өктемдікпен алысады ышқынып.
Өжеттігін, өрлігін айт бәрінен,
Төтеп беріп табиғаттың кәріне.
Жай оғы өтпес қара тасты қақ жарып,
Тамырларын сіңіреді әріге.
Шаршап едім ұшығына жетем деп,
Мен бір ойды түстім бүгін бекемдей:
Нәзіктіктің өмір үшін күресі,
Мықтылыққа үйретеді екен ғой.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жырсыз өткен жылдар

  • 0
  • 0

Түсірмей шұғыласын бетіме Күн,
Босқа өткен жылдарыма өкінемін.
Алаңсыз еш нәрседен жүрдім қалай,
Бардай-ақ бір өзімнің екі демім.

Толық

Көктем келіп...

  • 0
  • 0

Жер де, аспан да көкпеңбек,
Бір жасадық көктем кеп.
Менің ару арманым,
Бара жатыр көкке өрлеп.

Толық

Өкініш

  • 0
  • 0

Еркін өскен ұланы едім даланың,
Қалаға кеп, біртүрлі боп барамын.
Кінәламан, кінәламан ешкімді,
Өз мінімді өз бойымнан табамын.

Толық

Қарап көріңіз