Шіркін-ай, сары дала, сары дала

Шіркін-ай, сары дала, сары дала,
Ол-дағы мендей болып зарыға ма?
«Ертеңнен үмітіңді үзбе» деді,
Жалтылдап жұлдыздардың жарығы ана.
Көңілім лайсаң кешіп, тұнықты ішкен,
Іздеумен жол сұлбасын қырық пішкен.
Бұталар сөз айтуға бата алмады
Ұмтылып барып, қайта сұлқ түскен.
Елжіреп еске алумен сол шақтарды,
Тізіліп маңдайымда моншақ қалды.
Кезерткен ерінімді тамшы судай,
Жеткізбей сары дала шаршатқан-ды.
Жақындап, бұлдыр қағып, бір алыстап,
Сағымнан жылжып аққан жылы ағыс қап.
Өмірге қадам бастым құм үстімен,
Жылдардың ізіменен шырақ ұстап.
Өмірге қадам бастым құм үстімен,
Құм емес, күн ойнаған күміс кілем.
Алаңдап ертеңіме қарайладым,
Алтын күн керетіндей тынысты кең.
Алыстан бұлдырады сағым іші,
Көңілдің қалықтады тағы құсы.
Мені алып келе жатқан сары дала емес,
Сарғайған сарғалдақтың сағынышы.

---