Үнсіздіктің дауысы

Иә, бұдан ілгері ілкі дәуір,
Кісіліктің көтеріп құлпын ауыр,
Тау білсе де, жау білмес сырын, мұңын,
Көшіп-қонып жүретін тылсым ауыл.

Түсінікті қыз үшін, ұл үшін де,
Ол ауылдың болатын үні – ішінде.
Өнегелі сөз қалды өлгенінен,
Тіс жармаған секілді ед, тірісінде.

Өзі шығып, күн сынды бататұғын,
Өзі істеліп бар тірлік жататұғын.
Мақтау естіп көрмеген ешкім онда,
Басбармақтың басынан асатұғын.

Қисығыңды түзеуге құрған тезді,
Қария деп білгейсің қыран көзді.
Мойнына қоятын,
Тентегінің
етігінің басында тұрған сөзді.

Үнсіз ұғып қадірін адал жардың,
Үнсіз алып қақпасын қамалдардың.
Тап-тұйнақтай тірлігі дөңгелейтін,
Ауызынан қолы озған адамдардың.

Ғашық жігіт үдетіп күнде аңсарын,
Жүрегінде бұлқынтар жыр каусарын.
Жүрек сөзі кестелі орамалда,
Үнсіз қалған ауылында қыз қалқаның.

Үнсіз түннің сезбесе мысын әлі,
Бұлғақ үкі бойжеткен ұшынады.
Алжыған ит аулақта албаты үрсе,
Қыз жеңгесі қырынан қысылады.

Бізге сыры болмайды-ау оңай мәлім,
Жанмен ұғып сезесің солай бәрін.
Жолға сіңіп жоқ болды сол бір ауыл,
Тауға сыйлап кетті де сол айбарын.

Құрметің бар түгенге, пәленге де,
Бірақ оны айтпа да, дәлелдеме.
Сағынышы – мысалы, үнсіз, тілсіз,
Әлде қайдан жеткен бір сәлемдеме.

Жоғалғалы сол ауыл тіл ұзарып,
Сөйлейді әркім мінбеден құзыр алып.
Содан бері сол жерден не бір мықтым,
Естімесе мақтау сөз күні ғарып.

Сондай өмір өтуде, сондай да өмір,
Құрғап біткен құр сөзден таңдай не бір.
Жүздескенде айтылған мадағыңды,
Топ ортаға салмасаң толмай көңіл...

Аспанында бұлты жоқ теңгедей де,
Нөсерлеткен қарайсың желбегейге.
Жөткірініп сөз алам жұрт алдында,
Тауға қарап қоям да мен де кейде...

Сол ауылдың қадірін жете білсе,
Үнсіз ұғып бір-бірін кеше білсе.
Түсер едік мінбеден,
Жоғалған жұрт
таудай биік тағына көтерілсе...

---