Табындырмадың...

Жүрегімді өртеп
Жалын қыла алмай қойдың ғой,
Еркімді өзіңе
Бағындыра алмай қойдың ғой.
Әлде, мен сенің
Жаныңды ұға алмадым ба,
Әйтеуір, мені
Табындыра алмай қойдың ғой.
Табына алмадым...
Не істесем екен, жарығым?
Шарасыз күйде
Таусылып бітті сабырым.
Сезімсіз жүрек –
Еш жылуы жоқ қара тас,
Сәулесіз Күн де
Түсіре алмас өз жарығын.
Сүйесің, ол рас,
Кінәң да жоғын білемін,
Әйтсе де мені
Жазғыра көрме – тілегім!
Қалайша ғана
Бақытты ете алам мен сені,
Өзгені ойлап,
Сыздаумен жүрсе жүрегім?!
Шаттығы кемдеу
Жастығымды ұрлап өтер күн,
Сенімен мен де
Бақытты болар ма екенмін?!
Қаншама, тегі
Жаныңа жақын тартсаң да,
Алыстап барам,
Бәрібір саған бөтенмін...
Сезімсіз, сірә,
Көңілдің хошы келер ме,
«Қара тас жылу бөледі» десе
Сенер ме ең?!
Мен кінәлі емеспін,
Жүрегім мынау кінәлі,
Қызуым жетпей
Жауратсам сені егер мен.
Жылу жоқ жерде –
Өмірдің мәні болар ма?!
Қоштасқан жөн-ау,
Кешікпей тұрып одан да.
Бірімен-бірі
Қосыла алмайтын ешқашан,
Күтіп тұр бізді
Екі айырылған жол алда...

---