Жыраудың әні

І
Жат жерде жүрдім сабылып,
жарысып жырым желменен.
Көп жылдар өтті. Сағынып
оралдым туған жерге мен.
Сазымды бұрап сенімді
әніме тағы бастым мен:
сергіткім келген елімді
жанына жақын жақсы үнмен...

II
Шапқындар таптап шаңдатқан
кездім мен туған қырларды,
шөптердің басы қан қатқан
аяғым талай былғанды.
Қаңқалар жатыр сасыған,
ит-құсқа құдай бергендей:
өлікке қарап ашынам,
қалғандар тым аз елде өлмей.

III
Жүректен шыққан мынау үн
зарлы еді түндей тұманды,
келтіріп саздың бұрауын
сарната бердім бір әнді.
Бостандық, өлім шағында,
соңғы үні соның - бұл әнім.
Үмітсіз жанның
зарым да
елеңдетпеді кұлағын.

IV
Сұрады менен бір адам:
жерде осы еркін жан бар ма?
Неге мен зарлап жыланам,
жеткізем кімді арманға?
Жүректі кетті қақ тіліп,
тілі ащы қандай кұрғырдың!
Сазымды жерге лақтырып
сағақтан бір-ақ сындырдым.
***
Жұрт кешірмес күнәларды
кешіргенім үшін мені
талай адам сынап алды,
жаман көрді, түсінбеді.
Сонда тағдыр жазалады,
тастап маған кесірлерін:
сөзімді алды - жан ажары,
сонысы үшін кешірмедім.
Қайда қашам адамдардан –
жүрдім малтып мұң желімге;
кімді көрсем - жанарда арман,
шаттық толы жүздерінде!

МИХАИЛ ЛЕРМОНТОВ

---