Сұрбойдақ балладасы

(аударма)

Пері боп ұшып келемін,
қарға түс жарау дөненім
ақ қардай көбігі шашылған,
Чурайвнадай сұлуым,
сонау күні жүрегінің жылуын
шашып, таңға иығыма асылған.
Пісте мүрын, ай қабақ
адал сертін таң атқанша қайталап,
гүл кестелі орамалын басынан
алып, менің табаныма төсеуге
ант-су ішкен... кетерде.
Чурайвна, асыл жан!
Ол күлімдеп өткенде,
бұлбұлдар да естен танған көктемде.
Ұшып келем,
тақымымда - махаббаттың пырағы.
Кенет... сонау аспаннан
екі жұлдыз Купалаға құлады.
Айдалада бір жапалақ жылады.
Досым — жарау қара атым,
тезірек ұш, кезің қанат қағатын!
Білмей келем
жаным неге жылым-мұңға батқанын
шығарымда тағамды да таппадым...
Қалып артта көк белдер
таң атарда бал еріннен өбкен жер –
қақпасына аттың басын тіредім.
Арғы жақта - күлкі, шаттық шулары,
Музыка ойнап, ән мен бидің думаны,
мұнысы не, атым, бар ма білерің?
Кенет есік ашылды да шалқадан
шыға келді қалқажан:
қалыңдықтың фатасы бар басында!
Мені көріп шағаладай шыңғырды,
күйшілердің әуені де қылғынды.
Тізгін мұз боп алақанға жабысты,
Ей, жүйрігім, жақын етіп алысты
асығыппыз жат тойына жетуге!
Ей, Маруся, сертің қайда,
қайда сезім сол адал?
Қайда, қайда куә болған гүл кестелі орамал?
Бірдеңе деп күбірлейді о-дағы,
маған қарай аппақ қолын созады.
Қой, жарауым, алданбайық түріне,
сатқындықтың нәзік әнін тыңдатқан
жылдамырақ кетейікші бұл бақтан –
құлақ салма «Кешір» деген үніне!
Қайғы-мұңды қара жерге лақтырып,
Жүрегімде арлан-ыза жатты ұлып –
гуслидің ішегі үзіліп өшті үні.
Осы ма еді махаббат пен дос құны?!
Чурайвна естен танып құлады,
жатқа сатқан орамалды ап жылады,
қайғырғаннан аһ ұрып,
Әтеш біткен айқай салды шақырып.
Чурайвна, төсегіннен сан тұрып,
күздігүнгі шағаладай шарқ ұрып
әлі талай шыңғырарсың, көктемде
терезеңнің алдынан мен шат күліп,
мойыл қара ат мініп
қиқу салып өткенде!
Неке орамал жамылып,
басқа қызға - басқа аруға табынып,
өтіп бара жатам, сонда сағынба!
Атым, айтшы: осы біз
тұрмыз кімнің
терезесі жанында?

БОРИС ОЛЕЙНИК

---