Өкініш әні

(аударма)

Түндер бойы алдымда сенің бейнең тұрады.
Кезбе өзеннің қашанда шалқар теңіз - тұрағы.
Таң алдында қаңырап жағалаудай бос қалған,
Ұшты менің жанымнан әлдилеген жақсы арман.
Кораблі теңізде қирағандай тағдырым,
Жүрегіме салқын күз жинағандай жаңбырын.
Сен күлгенде төбеңде шағалалар ән салып,
Шығарып сап жүретін, сосын қайта қарсы алып.
Соның бәрін жоқ қылдың, жоқ қылдың сен, айнам-ау,
Жұмақ болған біздерге қайда теңіз, қайда бау?
Оңашада сүйіскен, оңашада балқыған
болды сәттер, айнам-ау, соны аңсаймын, алқынам.
Махаббаттың ең ыстық, ең рақат шақтарын
дауыл күнгі теңіздің толқынындай таптадың.
Барлаушыдай адасқан естен танып қалдым мен,
Қалай болды, жаным-ау, ойнағаның тағдырмен.
Сен жанымда жүргенде, сен күлгенде жарқырап,
Жүргендей ем тағдырдың бермегенін тартып ап.
Сүйіп едім мен сені болмай ешбір менде ерік,
Енді, міне, тынымсыз сені іздеймін сенделіп.
Жалғыздықтың аралын мекендеген мұңды едім,
Сол аралға әкелдің махаббаттың нұрлы елін.
Адалдыққа, сезімге шөлдеп жүрген едім мен,
Бір жан таппай әрқашан баратұғын сеніммен.
Менің дүлей жанымның бабын қалай таба алдың,
Шыр айналған қайық ем, қойнауыңа қамалдым.
Кейде алау ем, қыңыр ем - түсінбейтін жұрт маған,
Кейде жайлы, нәзік ем, жанның бетін жыртпаған.
Соның бәрін түсіндің, түсіндің де қаладың,
барлық мінез-құлқыммен аймалады жанарың.
Түндер қайда, жаным-ау, сәтке кірпік қақпаған,
бір сокпаса қос жүрек титтей тыным таппаған.
Ұмыттың ба сәттерді куә болған күн, аспан,
бірге күлген, өкінген, құшақтасып жыласқан.
Аймаласқан, тоймаған, сыбырласқан үздігіп,
Бүгін жаңбыр, аспанда қаңғырып жүр күзгі бұлт.
Тағдырымның кемесі сеңге соғып қирады,
Құштарлығым, құмарым суға кетті, қинады.
Кете бардың әндетіп толқындардың жалында,
Мен тұншықтым жүзе алмай қарсы қарай ағынға.
Әндеткенде нұр-жүзің тіпті ерекше құлпырды,
Ағыс бірақ қойсын ба — жалмайтындай бұлқынды.
Көзден таса болдың сен, естілмеді күлкің де,
Махаббаттың кемесі быт-шыт болды бір түнде.
Кетер мезгіл болды енді - алда түн бе, түнек пе...
Махаббат жоқ, сенім жоқ өлген мынау жүректе.
Қара құстар шарлайды теңіз үстін шарқ ұрып,
Уақыт жауыз алдайды жанарында қан тұнып.
Таң алдында қаңырап жағалаудай бос қалған,
Жан-дүнием құлазып тұрдым, қайғы тосты алдан.
Кеме қалды теңізде. Біле алмадым басқаны.
Сүлдерімді жағаға толқын айдап тастады.
Мекенім - жер
Өмірге келу
Адам келді өмірге,
Медеу болып үміттенген көңілге.
Табиғатта аз ба өмірге келгендер,
Туғызады, береді сосын өлімге.
Орандым да көрпесіне сенімнің,
Өмір деген сарайға кеп керілдім.
Бұл айтарым емес менің тарихым,
Тарихы бұл менің туған жерімнің.
Ол жер еді жасыл гүлге көмілген,
Жүзім бақтар бұрымдары төгілген.
Ол жүзімнен халық шарап жасайтын.
Арпалысып азаппенен, өліммен.
Парроль - менің туған жерім қыс күні,
Әлі соның көкірегімде ыстығы.
Ол үй де жоқ, көше де жоқ бұл күнде,
бірақ менің көз алдымда түс, түрі.
Кордильер тауларының алабын
сілкіндіріп бір керемет барады үн,
Алай-түлей сілкіністен әп-сәтте
күл-талқаны шықты шағын қаланың.
Тас үйлердің қабырғасы қақырап,
Жер астына батып жатыр шатынап,
Адам біткен жанталасып жүргенде,
Шуылдайды шыбын деген ақымақ.
Тірі қалдық. Аз едік біз бірақ та.
Шыбын үні келеді тек құлаққа.
Қан мен өлім арасында біз қалдық,
Қалды сосын шарап деген бұлақ та.
Иә, иә, шарап қалды далада;
Қан сасыған жағада,
Қаңғыбас күз жүзімдерді толқытып,
Ұсынады үлкенге де, балаға.
Қалай бәрін қатыгез Жер жалмады –
Есімде жоқ. Бірі есімде қалмады.
Есімде тек қара түтін, сонан соң
Анам жатқан молаға жұрт барғаны.
Мен анамның жүзін ешбір көрмеп ем,
Жатыр екен бір топырақ көлденең.
Мен анамды шырыл қагып шақырдым,
Тұрғызбады оны қатал көр деген.
Тіл қатпады, көз алдымда әлі де
(тұрмайды екен өлген жанның бәрі де),
Жапа-жалғыз жата берді, жалғызын
тастады да өмір деген кәріге.
Мен осындай Парроль деген жерденмін,
Есімде жоқ ана сүтін емген күн.
Өлі анадан туып солай шыр етіп
Мен өмірге келгенмін.

ПАБЛО НЕРУДА

---