Мен қайықпын теңізде шыр айналған

Мен қайықпын теңізде шыр айналған,
күйім – қоян бүретін құмай-жалған.
Теңіздердің тұнығын кешсем деп ем
жағадағы жиіркеніп лайлардан,
лай көрсе, мендегі жылайды арман.
Теңіз – дүлей, тап берсе дауыл – дұшпан,
күйім – қалқан соғылған ауыр қыштан.
Жер де – теңіз, көк – теңіз, жапа-жалғыз
ағыстардың шудалы жалын құшқам,
естілгендей болды бір сағынышты ән.
Жеттің сонда. Жеттің сен қалай маған?!
Күйім – қаңбақ дауылды қар айдаған.
Жамбастаған қайығым жөн түзеді
желкен керіп. Күн шықты арайлаған,
дауыл емес, сұлулық бар айналам!
Ақ желкені өзің боп тағдырымның,
сіміремін теңіздің таңғы нұрын.
Ақ желкенді қайығым – алтын қойма,
ұмытылды бұрынғы жарлы күнім,
байлық кешіп өткендей бар ғұмырым.
Жүрегіңде – от сезім, тұлғаңда – айбын,
жанарыңнан сарқылмас нұрды аңдаймын.
Жел айдаған тұмандай барады ұшып
мені мәңгі қамаған мұндар қайғым.
Келбетімнен Күн шығып кең әлемде
"кемесіндей дарияның бұлғаңдаймын!"
1983

---