Өлең, жыр, ақындар

Жел дегенің ызың қағып сыңсыпты

  • 13.04.2022
  • 0
  • 0
  • 507
Жел дегенің ызың қағып сыңсыпты,
Түн дегенің шуағынан тұншықты.
Дидары әсем өрттей жанған қып-қызыл,
Көк жиектен көтеріліп күн шықты.
Әрбір күнім алдан шыққан досымдай,
Көптен бері басымыз бір қосылмай.
Жағасынан өткенде әсем Тобылдың,
Суретке куә болдым осындай!
Өмір мәңгі бірге тұтас өседі,
Айналаңмен адам ғұмыр кешеді.
Жан-жағымда көкорайлы жасыл шөп,
Жер-Ананың жайып қойған төсегі.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Адам

  • 0
  • 0

Беріліп қоңыр күйдей сазды мұңға,
Ойласам, құрық салып назды жырға.
Қаншама жақсы адаммен жолыққанмын
Осынау өтіп жатқан жаз ғұмырда!

Толық

Бетбұрыс

  • 0
  • 0

Бастау қажет бәрін қайта жүректен,
Жүрек қана дүниені жыр еткен.
Жүрек қана жүректерге ғашық боп,
Жүрек қана жүректерге гүл еккен!

Толық

Адамға артық байлық — әурешілік

  • 0
  • 0

Адамға артық байлық — әурешілік,
Қызығын көре алмассың дәурен сүріп.
Тіршіліктің қызығы сағынышта,
Сағынышты ғұмырдың сәулесі — үміт.

Толық

Қарап көріңіз