1831-дің қаңтары

Боз тұман сиреп ашылды,
Ажалдың түні тарады.
Ерлері ерте ғасырдың
Тіріліп маған қарады.
Шақырды сосын ән айтып,
Қосылдым әнге өзім де,
Шама жоқ кейін қарайтын, -
Кенелді көңіл сезімге.
Дейді ғой олар: әнімде
Болмасын пәни жер үні,
Адам мен азап — бәрін де
Ұмытсын дейді-ау, көңілі,
Нәлеттің басқан табы көп,
Зәрі кеп жуған өңірін,
Алдамшы болмай бағы жоқ
Ұмытсын, - дейді-ау, өмірін.
Жыраққа кетсем бір кез мен
Тағдырдың құл боп заңына,
Қуғын, деп, сорлы ел кезген
Алғайсың мені жадыңа.
Түн-түнек түсер түксиіп,
Ұйқысыз жалғыз егіліп,
Қасында майшам сықсиып,
Көз жасың кетер төгіліп.
Дейсің ғой сонда: бір уақыт
Отырды-ау мұнда есілім, -
Шыңырау шерге шым батып
Тағдырдың тосып шешімін;.

---