Пайғамбар

Керемет дарып ізгі сый Алладан
Көреген пайғамбарлық қонған маған, -
Сол кезден байқап келем жұрт көзімен,
Қастық пен күнә сырды бұлдыраған.
Ақиқат пен махаббат наздары мен
Айналама жар салып уағыздап ем:
Есірді де естіген жақындарым,
Тас лақтырды өзіме, ызаменен.
Басыма құл септім де, бетті басып,
Қаладан мүскін болып кеттім қашып.
Жапанда жүрмін міне, жетім құстай,
Тәңірдің ырзығынан тауып нәсіп.
Алланың әміріне басын иіп,
Бағынды жан-жануар сөзіне ұйып.
Масайрап сәулесімен жұлдыздар да
Тыңдайды әуенімді көкте биік.
Ал, сонау шулы жұрттың қаласына,
Бара қап өткенімде кейде асыға,
Шалдары, келемеждеп, мысқылдайды,
Мазақтап мен сорлыны баласына!
"Қараңдар, сабақ болсын, бұл сендерге,
Біздермен сыйыспады менмен кеуде.
Ақымақ, Алла сөзі айтқаным деп,
Біздерді сендірем деп болды әуре.
"Балалар, қараңдаршы сүреңіне,
Құр сүлде, аштық, қайғы реңінде.
Жалаңаш, жұрдай өзі, неткен пақыр,
Күллі жұрт жек көреді мұны мүлде!"

---