Өлең, жыр, ақындар

Қағылған ұмыт болған қоңыраудай

  • 07.06.2022
  • 0
  • 0
  • 306
Қағылған ұмыт болған қоңыраудай,
қалды ғой, жайсаң, жырлар, жолың болмай.
Шимайлап ақ қағаздың бетiн жыртып
өртенiп бара жатқан омырауды-ай.
Тез жет, Өлең,
ағылып мың сан тұстан,
Мен тұрмаспын кеудемдi құрсаулы ұстап.
Тиердей-ақ сусылдап жыр-сал құсқа
қораптағы папирос — патрондар
атылып жатты алдымда күлсалғышқа.
Қалды ма шимайлаған, сызған жақпай
Өлең, жоқ!
(Көкiректе ызғар жатты-ай).
Отырмын —
аспандағы бұлттардан
нәр тiлеп нәркес сөнер қызғалдақтай.
Кенеттен дауыл келдi, құйын келдi,
Төгiлдi мiне, мiне құйылды ендi.
Сапырып сабасынан кейiн шалқып
тұмшалады көрiнген қиыр белдi...
Асыр сап ақ қағазда шабыт жатты
шарпытып июнь менен июльдердi.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Көрдім!

  • 0
  • 0

Әлi бодан кезiмде –
Менiң жерiме –
Ғылыми-техникалық революция
Басып кiрдi.

Толық

Ақын ескерткішінің басынан өткен түнгі бір оқиға

  • 0
  • 0

Табындырған сәбидi де, атаны
жер жүзiне кеткен есiм, атағы,
көтерiлген алып ауыр шойыннан
бiр алаңда ақын тұрды қапалы.

Толық

Семсер

  • 0
  • 0

Нұры сiңiп қалған сынды арайдың
сәуле шашып жарқ-жұрқ еткен семсерге
қараймын кеп, қараймын.
Әрi сұсты, әрi ғажап сымбатты-ақ

Толық

Қарап көріңіз