Өлең, жыр, ақындар

Қағылған ұмыт болған қоңыраудай

  • 07.06.2022
  • 0
  • 0
  • 348
Қағылған ұмыт болған қоңыраудай,
қалды ғой, жайсаң, жырлар, жолың болмай.
Шимайлап ақ қағаздың бетiн жыртып
өртенiп бара жатқан омырауды-ай.
Тез жет, Өлең,
ағылып мың сан тұстан,
Мен тұрмаспын кеудемдi құрсаулы ұстап.
Тиердей-ақ сусылдап жыр-сал құсқа
қораптағы папирос — патрондар
атылып жатты алдымда күлсалғышқа.
Қалды ма шимайлаған, сызған жақпай
Өлең, жоқ!
(Көкiректе ызғар жатты-ай).
Отырмын —
аспандағы бұлттардан
нәр тiлеп нәркес сөнер қызғалдақтай.
Кенеттен дауыл келдi, құйын келдi,
Төгiлдi мiне, мiне құйылды ендi.
Сапырып сабасынан кейiн шалқып
тұмшалады көрiнген қиыр белдi...
Асыр сап ақ қағазда шабыт жатты
шарпытып июнь менен июльдердi.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Күту

  • 0
  • 0

Өзгеше боп есiтiлiп өз үнiм
елеңдейдi сезiгiм мен сезiмiм.
Күте-күте,
күте-күте өзiңдi

Толық

Мерез

  • 0
  • 0

Мына жанның
Қара темірдей сірескен
Жұлынын-ай.
Күн нұры түскенде —

Толық

Депрессия

  • 0
  • 0

Бiлiп өмiр жалғанын
өз-өзiнен ашынып, –
Үмiт пенен арманым
Өлiп жатты асылып.

Толық

Қарап көріңіз