Өлең, жыр, ақындар

Қостағы түн

  • 07.06.2022
  • 0
  • 0
  • 647
Қыраты мен өрiне
қараймын да толғанам,
Бәрi ұйқыда, бәрi де.
Ояу жалғыз мен ғана.
Шiдерлеулi ат та тұр
үнсiз мүлгiп шалғында.
Аспандағы ай –
тап-тақыр
киiз үйдiң орнындай.
Мөлдiр бұлақ жата қап,
сыбырлайды алқынып.
Жолдар ұйықтар жотада,
жарқыратып балтырын.
Тiлеп әуе тұнығын
әр бiр күнге, әр таңға,
сөздiң ұзын құрығы –
шаншылады антенна.
Самал жел кеп тiнтедi,
селеудi тек тұрғызбай.
Қара түндi түртедi,
тiкенектi жұлдыздар.
Ит те тынды, үрмейдi,
бiр дыбыс жоқ шошынар.
Неге екенiн бiлмеймiн
тыныштықтан осынау –
жас iркiлiп жанарға
қарадым жер, аспанға:
ұйықтап жатты адамдар
космос пен қостарда.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Бабай түкті шашты Әзиз

  • 0
  • 0

Алдымен –
Тылсым бiр! –
Күмбiрлер мен күңгiрлер шықты.
Сонан кейiн

Толық

Жалғыз жүрсем

  • 0
  • 0

Жалғыз жүрсем —
менi қажап ойнама!
Жалғыз жүрсем мен егер
жалғыз қалды Темiрхан деп ойлама!

Толық

Сөйлей алмай, жаншылып зiл батпанға

  • 0
  • 0

Сөйлей алмай, жаншылып зiл батпанға
ақтарылмай кеудеде сыр жатқанда:
еңсенi езiп тұнжырап ертелi-кеш
күзгi түндей ап-ауыр мұң батқанда;

Толық

Қарап көріңіз