Шежіреші

Осы қартты тыңдаймын да түсiнем,
бiр құдiрет сезiп түр мен түсiнен –
жаңа ғана шықса керек
қараңғы
қатпар-қатпар ғасырлардың iшiнен.
Құрта алмаған тағдырдың сан тозағы,
отыр, мiне, өткен заман қазағы.
Шалғайын сәл сiлкiп қалса,
үстiнен
бұрқ етедi ғасырлардың тозаңы.
Iшкендей-ақ кермек қышқыл бозаны
мақамдап бiр сосын дауысын созады:
оң жағында –
базарлы өлке Таразы,
сол жағында –
ажарлы өлке Созағы.
Жарқырап бiр кетер сонда күн, айың,
ұмыт қалып пайғамбарың, құдайың –
ағыл-тегiл төгедi кеп сол қартың
сөздiң небiр райы мен шырайын.
Айтып елдiң –
үмiтi мен тiлегiн,
айтып елдiң –
ұстыны мен тiрегiн
отыр қартым жайып салып алдына
сөздiң небiр мақпалы мен жiбегiн.
Тыңдап содан тауқыметiн елiңнiң
өз-өзiңнен, өз-өзiңнен егiлдiң,
Адастырып кетiп жүрген ұстатпай
алтын тiнiн тауып берер тегiңнiң.
Өз өзiңмен отырасың тұтанып! –
тауып алып әулетiңнiң бұтағын.
Сөздiң небiр шүйгiнiнде көсiлiп,
сөздiң небiр сiмiресiң жұпарын.
Аңғарып тек елдiң бағыт, ағымын,
аласың сен тәлiм менен тағылым.
Тарқатады ол –
ата-баба тағдырын,
тарқатады ол –
ата-баба тамырын.
Сөздерден сол – қанып шөлiң құмарың,
сөздерден сол – табылады ұраның.
Табасың сен сол сөздерден
бiлем мен
сөнбей қалған шындықтың бiр шырағын.
Құрта алмаған тағдырдың сан тозағы,
отыр, мiне, өткен заман қазағы.
Шалғайын сәл сiлкiп қалса,
үстiнен
бұрқ етедi ғасырлардың тозаңы.

---