Мұң

(Нұрмақұлы Досым Нығметке арнадым)

Қалғанда тар лақатта жалғыз өзім,
Жан кетіп жұмылғанда екі көзім.
Айрылған тән мен жандай қаларсың сен,
Жалындай жүрек жарған мұңлы сөзім!
Қайғылы — қысқа өмір күнім өтіп,
Жан мен тән айрылысар уақыт жетіп,
Не сырмен, қандай күймен айтқанымды
Кім білер қалғанда сен, өзім кетіп?
Шаттансам, қасірет тартсам жүдеп арып,
Еріксіз шығушы едің көкірек жарып.
Табиғат өзгелерден өзгеше боп,
Жат туған бұл дүниеге мен бір ғаріп.
Біреудің мал мен басы, дәулеті көп,
Біреудің, тұрмысына көңілі тоқ.
Ал менің іздегенім:
мұң айтысар
Жан жолдас, бұл уақытта ол менде жоқ.
Дүниенің әуресіне налыққанда,
Шыбын жан қайғы-дертке жолыққанда,
Жан жолдас болар ма еді ашыр жаны,
Тәніңнен қуат кетіп талыққанда?!
Жігіттің болмаса егер жан жолдасы
Емес пе мұңды ғаріп ғазиз басы?
Қайғысы, қасіреті кімге батар,
Сел болып ақса дағы көзден жасы.
Ешкім жоқ шер тарқатып, көңіл ашар,
Жүректің күйіп, жанған дертін басар.
Мұңымды жұртқа айтпаған саған шақтым,
Жүрек — от, көңіл — дария, халім нашар!

1915 жыл, Омбы

---