Өлең, жыр, ақындар

Көк аңқыған кез еді...

  • 15.09.2022
  • 0
  • 0
  • 1209
...Автовокзал. Кешқұрым.
Өмір – елес...
Көпшіліктің гуіне көмілер Ес.
Құлағымның ұшында – қызыл іңір:
қысыламын тек сенен.
Тегін емес...

Тіл ұшы – бал жанбысың, күлісі – бал?
Мендегі Ойдың бірі – үміт, бірі – шүбә...
Ал, қызығам ба өзіңе, қызғанам ба,
кімнің онда, қалқатай, жұмысы бар?

Маздап жанар жүрегім – жан ошағым.
Жауратпаса игі еді қараша-мұң?
Маңдайыңа қарап мен,
мазаң күймен
Махаббатым жайында бал ашамын.

Икемдірек ұғым ем ырымға сәл,
Көңіл – қобыз, қызыл тіл қылын басар.
Қыз алдында үн – сынық, буын – босаң...
бірдеңеге жарар ед ұрынбасам?..

Қандайлық күш ерікті алды менен,
қабағымда қалтырап қалды ма өлөң?
Ессіздік қой – есте жоқ сәлемдесу,
есіміңді сұраппын, алдыменен.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Шіркін-ай

  • 0
  • 0

Шіркін-ай, шексіз болса ғұмыр деген!..
көкшіл кеш, көбелектер күбірлеген.
Өзіңе жазар хатты бастай алмай,
отырмын иек сүйеп іңірге мен.

Толық

Ертегі

  • 0
  • 0

Қара Аспанның Өң мен Түсі түйіскен
Шұғыласында
Періштелер сүйіскен.
Тіршілікті жарататын (тыныстан!)

Толық

Сілкініс

  • 0
  • 0

Үндемеуге шыдайды қалай дәтің,
қызыл сөзге жанулы талайда тіл.
Бір тірегім – Шешем ед, қартайған-ау,
Өлөң емес, өлімді кім айтады.

Толық

Қарап көріңіз