Өлең, жыр, ақындар

Желмая

  • admin
  • 16.02.2024
  • 0
  • 0
  • 353
Есейіп,
Қорқыт бір күні
Нағашысына келеді.
«Таутайлақтың бұл тұқымы», –
Деп ол бір бота береді.
Үйіне ботаны алып кеп,
Күндіз де, түн де ол баптайды.
«Мықты болары анық!»-деп,
Тіл-көзден қорғап, сақтайды.
Аузына тамақ салады,
Бірге де кейде жатады.
Тірсегі бекіп, табаны
Ботаның əбден қатады.
Не болып жатыр айнала,
Жануар сезіп-біледі.
Соңынан қалмай қайда да
Қорқытпен бірге жүреді.
Жүреді бір күнұзақ,
Қалмайды əрі озбайды.
Көрінбей Қорқыт тым ұзап
Кетсе егер іздеп боздайды.
Танауы оның тесіліп,
Тайлақ боп өскен кезде де,
Серігі қалса кешігіп,
Жоламай қояды өзгеге.

Ешкімді де елеп, бағынбай,
Құнан,
Буыршын шағында –
Секіріп ешкі лағындай
Жүріпті Қорқыт жанында.
Табаны мұздан таймайтын
Жүйрік боп асқан өсіпті.
Ел: «Ұшқан құстан қалмайтын
Желмая ғой бұл!» – десіпті.
Жерде-өзен, көкте-толқып күн,
Көп бопты оған таң қалған.
«Желмая» күйі Қорқыттың
Серігіне осы арналған.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ахмет ата

  • 0
  • 0

«Бəріне елдің ұнаған
Болды, – дейді – Ұлы адам»
Білмейсіңдер демеймін,
Кім дейсіңдер бұл адам?!

Толық

Құр

  • 0
  • 0

Пысқырынғыш келеді,
Үні қызық, тұр тыңдап.
Төбелесе береді,
Қораздары құрқылдап.

Толық

Сағыныш

  • 0
  • 0

Еділдің бойын жайлаған,
Мыңғыртып малын айдаған,
Алтын Орда атты ел болған,
Ақтұма, Бозаң сияқты

Толық

Қарап көріңіз